Την νίκη με 79 77 επί της Τσεντεβίτα πέτυχε ο Ολυμπιακός που για ακόμα μια φορά προβλημάτισε με την απόδοση του.
Το αισιόδοξο σενάριο:
ήρθε ο παικταράς ο Πάουελ, αν χρειαστεί θα πάρουμε κι άλλον, θα
ανέβουν οι υπόλοιποι, θα ξεψαρώσει ο Μπαρτζώκας θα προκριθούμε έστω και
δύσκολα, θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε στο τοπ-16.
Το απαισιόδοξο σενάριο: είμαστε χάλια, θα αποκλειστούμε.
Η πραγματικότητα: απόψε ο πρωταθλητής Ευρώπης υπόδεχτηκε την ομάδα με τη χειρότερη άμυνα και την τρίτη χειρότερη επίθεση στην Ευρωλίγκα. Αυτή είναι η ψυχρή εικόνα που δίνουν οι αριθμοί. Και βασίζομαι στους αριθμούς γιατί θέλω να παραμείνω ψύχραιμος. Aπέναντι λοιπόν σε αυτή την επίθεση, απέναντι σε αυτή την ομάδα, που πέρσι τέτοια εποχή θα είχε φύγει από το ΣΕΦ με 20 πόντους στο κεφάλι και θα λεγε κι ευχαριστώ, ο Ολυμπιακός δέχτηκε ένα σωρό πόντους στη ρακέτα, έκανε τα πικ εν ρολ του Γκριν με τον Άντριτς να μοιάζουν με συνδυασμούς Στόκτον - Μαλόουν και είχε πολύ κακές επιστροφές. Μόλις οι Κροάτες άρχισαν να βρίσκουν το στόχο από τα 6,75 η εικόνα αμυντικής αποσύνθεσης ολοκληρώθηκε.
Στην επίθεση έλειψαν για μια ακόμα φορά τα κοψίματα προς τη ρακέτα ενώ παρατηρήθηκε και υπερβολική εξάρτηση από προσωπικές φάσεις όταν η πρώτη επιλογή σε κάθε κατοχή δεν απέδιδε. Για μια ακόμα φορά, όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η απουσία αιφνιδιασμών, ή έστω γρήγορων επιθέσεων πριν η αντίπαλη άμυνα οργανωθεί. Αλλά για να τρέξεις, πρέπει να παίξεις άμυνα. Φυσικά όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές φέτος. Το μόνο που άλλαξε απόψε ήταν το μέγεθος του αντιπάλου.
Ο κίνδυνος: όχι, δεν είναι ο αποκλεισμός. Για την ακριβεία, δεν είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Ο Ολυμπιακός έχτισε πέρσι μια ομάδα με ορίζοντα τριετίας τουλάχιστον. Και την κράτησε σχεδόν ανέπαφη για να παίξει ένα συγκεκριμένο στιλ μπάσκετ: πιεστική άμυνα, γρήγορη επίθεση. Αυτό το στιλ έφερε τίτλους. Αυτό το στιλ φέτος έχει ξεχαρβαλωθεί. Οι συγκυρίες δε βοηθάνε. Ο Ντόρσεϊ έχασε και το λίγο που είχε και η ενέργεια δεν είναι στα επίπεδα του δεύτερου μισού της περσινής χρονιάς. Ωστόσο η επάναληψη των ίδιων προβλημάτων σε κάθε σχεδόν ματς δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα ταυτότητας. Επομένως ακόμα και αν οι συγκυρίες ευνοήσουν την ομάδα η βελτίωση δε θα είναι αρκετή.
Η τακτική είναι λάθος. Το ίδιο και η εφαρμογή της. Η ομάδα μπαίνει σε διαδικασία αμυντικών περιστροφών πολύ νωρίς σε κάθε κατοχή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το πρόβλημα είναι ότι η επικοινωνία στις περιστροφές είναι για τα μπάζα. Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση των αιφνιδιασμών.
Ίσως ο Μπαρτζώκας πίστευε ότι θα ξέφευγε από τη σκία του Ντούντα αν έριχνε το βάρος στην επίθεση. Η εικόνα των φιλικών και η ανώμαλη προσγείωση μόλις ξεκίνησαν τα επίσημα δείχνει ότι μια τέτοια υπόθεση δεν είναι παράλογη. Αν ισχύει, τότε πρόκειται για ένα λάθος που δε θα στοιχίσει μόνο φέτος, αλλά σε βάθος χρόνου.
Με ευθύνη της διοίκησης του, ο Ολυμπιακός δεν έχει και λογικά δεν πρόβλεπεται να αποκτήσει άμεσα ούτε σοβαρό σκάουτινγκ, ούτε σοβαρές ακαδημίες. Επίσης με ευθύνη της διοίκησης του έχει ένα σχετικά φτηνό και πολύ ανταγωνιστικό κορμό παικτών που βρίσκονται σε πολύ καλή φάση. Τέλος, από επιλογή (απολύτως θεμιτή) της διοίκησης, ο Ολυμπιακός οδεύει προς το μεσαίο στρώμα των ομάδων της Ευρωλίγκας από πλευράς μπάτζετ.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το περσινό στιλ είναι μονόδρομος. Όχι μόνο γιατί λειτούργησε τόσο καλά στην πράξη. Αλλά και γιατί απουσιάζουν βασικές προϋποθέσεις για να χτιστεί εκ νέου μια ομάδα που θα κερδίζει τίτλους από την επίθεση, χωρίς να ματώνει σε κάθε ματς. Η περσινή συνταγή είναι το κλειδί για τη βιωσιμότητα του τμήματος. Οι βελτιώσεις σε αυτή είναι ευπρόσδεκτες, αλλά προς το παρόν αναζητείται προπονητής για να την εφαρμόσει. Ως τότε, οι παίκτες καλούνται να κάνουν μία ακόμα υπέρβαση και να προστατέψουν μόνοι τους όσα έχτισαν με τόσο κόπο.
Το απαισιόδοξο σενάριο: είμαστε χάλια, θα αποκλειστούμε.
Η πραγματικότητα: απόψε ο πρωταθλητής Ευρώπης υπόδεχτηκε την ομάδα με τη χειρότερη άμυνα και την τρίτη χειρότερη επίθεση στην Ευρωλίγκα. Αυτή είναι η ψυχρή εικόνα που δίνουν οι αριθμοί. Και βασίζομαι στους αριθμούς γιατί θέλω να παραμείνω ψύχραιμος. Aπέναντι λοιπόν σε αυτή την επίθεση, απέναντι σε αυτή την ομάδα, που πέρσι τέτοια εποχή θα είχε φύγει από το ΣΕΦ με 20 πόντους στο κεφάλι και θα λεγε κι ευχαριστώ, ο Ολυμπιακός δέχτηκε ένα σωρό πόντους στη ρακέτα, έκανε τα πικ εν ρολ του Γκριν με τον Άντριτς να μοιάζουν με συνδυασμούς Στόκτον - Μαλόουν και είχε πολύ κακές επιστροφές. Μόλις οι Κροάτες άρχισαν να βρίσκουν το στόχο από τα 6,75 η εικόνα αμυντικής αποσύνθεσης ολοκληρώθηκε.
Στην επίθεση έλειψαν για μια ακόμα φορά τα κοψίματα προς τη ρακέτα ενώ παρατηρήθηκε και υπερβολική εξάρτηση από προσωπικές φάσεις όταν η πρώτη επιλογή σε κάθε κατοχή δεν απέδιδε. Για μια ακόμα φορά, όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η απουσία αιφνιδιασμών, ή έστω γρήγορων επιθέσεων πριν η αντίπαλη άμυνα οργανωθεί. Αλλά για να τρέξεις, πρέπει να παίξεις άμυνα. Φυσικά όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές φέτος. Το μόνο που άλλαξε απόψε ήταν το μέγεθος του αντιπάλου.
Ο κίνδυνος: όχι, δεν είναι ο αποκλεισμός. Για την ακριβεία, δεν είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Ο Ολυμπιακός έχτισε πέρσι μια ομάδα με ορίζοντα τριετίας τουλάχιστον. Και την κράτησε σχεδόν ανέπαφη για να παίξει ένα συγκεκριμένο στιλ μπάσκετ: πιεστική άμυνα, γρήγορη επίθεση. Αυτό το στιλ έφερε τίτλους. Αυτό το στιλ φέτος έχει ξεχαρβαλωθεί. Οι συγκυρίες δε βοηθάνε. Ο Ντόρσεϊ έχασε και το λίγο που είχε και η ενέργεια δεν είναι στα επίπεδα του δεύτερου μισού της περσινής χρονιάς. Ωστόσο η επάναληψη των ίδιων προβλημάτων σε κάθε σχεδόν ματς δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα ταυτότητας. Επομένως ακόμα και αν οι συγκυρίες ευνοήσουν την ομάδα η βελτίωση δε θα είναι αρκετή.
Η τακτική είναι λάθος. Το ίδιο και η εφαρμογή της. Η ομάδα μπαίνει σε διαδικασία αμυντικών περιστροφών πολύ νωρίς σε κάθε κατοχή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το πρόβλημα είναι ότι η επικοινωνία στις περιστροφές είναι για τα μπάζα. Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση των αιφνιδιασμών.
Ίσως ο Μπαρτζώκας πίστευε ότι θα ξέφευγε από τη σκία του Ντούντα αν έριχνε το βάρος στην επίθεση. Η εικόνα των φιλικών και η ανώμαλη προσγείωση μόλις ξεκίνησαν τα επίσημα δείχνει ότι μια τέτοια υπόθεση δεν είναι παράλογη. Αν ισχύει, τότε πρόκειται για ένα λάθος που δε θα στοιχίσει μόνο φέτος, αλλά σε βάθος χρόνου.
Με ευθύνη της διοίκησης του, ο Ολυμπιακός δεν έχει και λογικά δεν πρόβλεπεται να αποκτήσει άμεσα ούτε σοβαρό σκάουτινγκ, ούτε σοβαρές ακαδημίες. Επίσης με ευθύνη της διοίκησης του έχει ένα σχετικά φτηνό και πολύ ανταγωνιστικό κορμό παικτών που βρίσκονται σε πολύ καλή φάση. Τέλος, από επιλογή (απολύτως θεμιτή) της διοίκησης, ο Ολυμπιακός οδεύει προς το μεσαίο στρώμα των ομάδων της Ευρωλίγκας από πλευράς μπάτζετ.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το περσινό στιλ είναι μονόδρομος. Όχι μόνο γιατί λειτούργησε τόσο καλά στην πράξη. Αλλά και γιατί απουσιάζουν βασικές προϋποθέσεις για να χτιστεί εκ νέου μια ομάδα που θα κερδίζει τίτλους από την επίθεση, χωρίς να ματώνει σε κάθε ματς. Η περσινή συνταγή είναι το κλειδί για τη βιωσιμότητα του τμήματος. Οι βελτιώσεις σε αυτή είναι ευπρόσδεκτες, αλλά προς το παρόν αναζητείται προπονητής για να την εφαρμόσει. Ως τότε, οι παίκτες καλούνται να κάνουν μία ακόμα υπέρβαση και να προστατέψουν μόνοι τους όσα έχτισαν με τόσο κόπο.
από τον Rod Higgins
Τα δεκάλεπτα: 22-16, 42-35, 56-53, 79-77
Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 8 (7 ριμπ, 6 ασ), Λο 8, Άντιτς, Σπανούλης 21 (2 τρ., 7 ασ), Περπέρογλου 2, Σλούκας 10 (1 τρ), Μαυροειδής, Γκετσεβίτσιους, Πρίντεζης 13 (7 ριμπ), Παπανικολάου 14 (1 τρ), Μάντζαρης 3
Τσεντεβίτα (Μάλκοβιτς): Τσαρ 2, Ρότζιτς, Ράιτ 7, Σούπουτ 8, Μπάμπιτς, Άντριτς 15, Σούτον 7, Μπίλαν 16, Ιλιέφσκι 2, Ζελαμπάλ 11, Νούρκιτς, Γκριν 9 (3τρ)
0 comments:
Post a Comment