Τελικός κυπέλλου: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 78 - 81 - Πισωγύρισμα

Για τα επεισόδια δεν έχω να πω κάτι. Από τη στιγμή που τα θέλουν ή τα νομιμοποιούν όσοι εμπλέκονται ή κερδίζουν από αυτή την ιστορία (οι ομάδες, οι ΑΡΔ, η αστυνομία, ο Σωλήνας και φυσικά όσοι τα κάνουν) δε χρειάζεται να γραφτεί κάτι παραπάνω σε ένα οπαδικό φόρουμ.

Φυσικά τα επεισοδία επηρέασαν τη διεξαγωγή του αγώνα. Εντελώς κυνικά, συνήθως η διακοπή ευνοεί την ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ όταν ξεκινάνε οι εναλλακτικές αθλητικές δραστηριότητες. Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πώς επηρεάζεται ένας παίκτης όταν βλέπει συμπαίκτη του ξαπλωμένο από χτύπημα φωτοβολίδας.

Όλα αυτά όμως, μαζί με τη συνηθισμένη ασυλία του Διαμαντίδη όταν οποιοσδήποτε αντίπαλος έχει το θράσος να προσπάθησει να αμυνθεί, καθόρισαν απλά το αποτέλεσμα της αποψινής παρωδίας. Και δυστυχώς το πρόβλημα του Ολυμπιακού φέτος δεν περιορίζεται σε ένα αποτέλεσμα. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού έχει να κάνει με τον προπονητή του και την σχεδόν πλήρη κατάρρευση ενός τρόπου παιχνιδιού ο οποίος υποτίθεται θα συνόδευε μια νεανική και δεμένη ομάδα για πολλά χρόνια.

Τα αποτελέσματα επηρεάζονται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες: τραυματισμοί, κακή βραδιά σημαντικών παικτών, κακή βραδιά του προπονητή - όλοι δικαιούνται τέτοιες και ο Μπαρτζώκας σίγουρα έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος απόψε: ο Λο πήρε την μπάλα στα χέρια του μόλις στο τέταρτο δεκάλεπτο, παρότι ο Σπανούλης ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Στο σχήμα με τα τρία γκαρντ ο χειρότερος αμυντικός της τριπλέτας (Σπανούλης, ξανά) έμεινε πάνω στον Ούκιτς που έκανε την μεγαλύτερη ζημιά, αντί να 'κρυφτεί' στη αδύνατη πλευρά. Όσο για τον Πάουελ, πλέον κάνεις δε γελάει με αυτό το ανέκδοτο (τρέλανε μας και με μια ακόμα μεταγραφάρα στα γκαρντ...). Υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα πλημμύρας, αλλά ούτε αυτά είναι τόσο σημαντικά.

Το σημαντικό είναι η κωμικοτραγική αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, που διαλύθηκε όταν η ζέλα ευστόχησε σε ελεύθερα τρίποντα, χωρίς όμως να αποτραπούν και ορισμένα εύκολα καλάθια μέσα στη ρακέτα - ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Το σημαντικό είναι ότι η ομάδα έχει σταματήσει να τρέχει. Το σημαντικό είναι ότι ακόμα και όταν η ομάδα δείχνει το βάθος της (Άντιτς - Λο), ακόμα και όταν η ατομική προσπάθεια ακυρώνει δυνητικά μις ματς (Χάινς - χοντρός), ακόμα και όταν οι παίκτες δείχνουν χαρακτήρα σε ματς που στραβώνουν, ο Ολυμπιακός φέτος είναι απλά το άθροισμα των μονάδων του αντί για μια πραγματική ομάδα.

Επειδή αυτό το άρθρο όσοι με αντέχετε το έχετε διαβάσει δεκάδες φορές φέτος σταματάω εδώ. Η ομάδα έχει ελαφρυντικά - τραυματισμοί, το λάθος με τον Ντόρσεϊ το καλοκαίρι κτλ - όσον αφορά τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει όμως καμία δικαιολογία για την ταχύτατη επιστροφή σε ένα παρελθόν που δεν έλειψε σε κανένα - γεμάτο δικαιολογίες για μέτριους, ατελείωτη μεταγραφολογία σε βαθμό μαλάκυνσης και απουσία οράματος ή έστω ξεκάθαρης ιδέας για τι διάολο ομάδα θέλουμε να κάνουμε. Ας ελπίσουμε ότι η διοίκηση θα αναλάβει τις ευθύνες της.

Rod Higgins

Τα δεκάλεπτα: 15-23, 30-41, 53-62, 78-81

Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 8, Λο 15(1), Άντιτς 17(4), Σπανούλης 12(2), Περπέρογλου 2, Σερμαντίνι 4, Σλούκας 10(2), Παπανικολάου 2, Πάουελ 2, Πρίντεζης 6(1), Γκετσεβίτσιους.

Παναθηναϊκός (Πεδουλάκης): Σχορτσανίτης 6, Μπράμος, Σκορδίλης, Ματσιούλις 3(1), Καπόνο 8, Ούκιτς 18(3), Λάσμε 16, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 19(1), Γκιστ 11, Μπανκς.