Ολυμπιακός 76 - Σιένα 69: Η ευκαιρία

Παρότι ο κύκλος δεν έχει κλείσει ακόμα - και δεν πρόκειται να κλείσει για αρκετά ακόμα χρόνια - ίσως πρέπει να επιστρέψουμε για λίγο στην αρχή: όταν το καλοκαίρι ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Κάιλ Χάινς, οι αντιδράσεις ήταν παρόμοιες με εκείνες που ακολούθησαν λίγους μήνες αργότερα την καθαρή ήττα από τη Μπιλμπάο: δεν είμαστε για πολλά πράγματα φέτος. Χτες, αυτός ο παίκτης ήταν καθοριστικός σε μια σημαντική νίκη. Συνέχισε να χάνει βολές, έφαγε και μια τάπα, έχασε κάποια ριμπάουντ, είδε ψηλότερους παίκτες να παίρνουν ριμπάουντ πάνω από τα χέρια του. Αλλά δε σταμάτησε να παλεύει ποτέ. Όπως κάνει όλη η ομάδα από την αρχή της χρονιάς, αυτή τη φορά μαζί με τον κόσμο.

Στον Ολυμπιακό φυσικά οι επιτυχίες ταυτίζονται με τους τίτλους. Ισχύει για όλα τα τμήματα, για όλους τους αθλητές που έχουν την τιμή να εκπροσωπούν αυτό το σύλλογο. Αλλά αυτό που μας δείχνει η φετινή ομάδα είναι ότι δεν μπορείς να κόψεις δρόμο για να φτάσεις σε αυτό το στόχο. Οι αλλαγές μαρκαρισμάτων που εξουδετέρωσαν τον Μακ Κάλεμπ ήταν οι ίδιες που είχαν επιτρέψει στον κωλοτούμπα τον Τζέρελς να διαλύσει την άμυνα μας λίγους μήνες νωρίτερα στην Κωνσταντινούπολη. Τα πικ εν ρολ με τον Σπανούλη, αφετηρία για την υπέροχη κυκλοφορία της μπάλας σε δεύτερο σερί ματς (μόλις 7 λάθη και 12 ασίστ, οι οποίες θα ήταν πολύ περισσότερες με ένα λογικό ποσοστό σε τελείως ελεύθερα σουτ τριών πόντων) ήταν το ίδιο σύστημα που επέτρεψε σε ορισμένους να κάνουν λόγο για προβλέψιμο και μονοδιάστατο μπάσκετ. Η ομάδα ήθελε χρόνο και τον κέρδισε. Με σπουδαίες νίκες που ίσως σήμερα περνάνε στα ψιλά - η επικράτηση επί της Μπιλμπάο και της Κάχα Λαμποράλ στο ΣΕΦ, η νίκη στο Νανσί χωρίς Σπανούλη. Αλλά και επώδυνες ήττες οι οποίες όμως έχτισαν τον χαρακτήρα της - στη Βιτόρια, στην Ιταλία με Καντού και Σιένα. Από τη στιγμή που γίνεται σωστή δουλειά (γιατί ο Ντούντα μόνο έτσι δουλεύει όταν πρέπει να φτιάξει ομάδα), όλα αυτά τα παιχνίδια έκαναν καλό. Η Σιένα το κατάλαβε από πρώτο χέρι.

Από κει και πέρα το χτεσινό ματς χρειαζόταν και ένα παίκτη ο οποίος θα δικαιώνε αυτή την προσπάθεια στα τελευταία λεπτά. Αυτός ήταν ο Βασιλής Σπανούλης. Ο παίκτης που φέτος στην Ευρωλίγκα ξέρει να καθαρίζει στα δύσκολα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο έβαλε μερικά σημαντικά καλάθια, μοίρασε σωστά την μπάλα, ήταν ψύχραιμος στις βολές και μαζί με τον Λο, τον Σλούκα και τον κόσμο έδειξε ότι καμιά φορά η απειρία, η ατυχία ή η κακή βραδιά λυγίζουν μπροστά στη θέληση. Ίσως όμως είναι άδικο να στεκόμαστε σε μονάδες. Ο Άντιτς σήκωσε τεράστιο βάρος στο τρίτο δεκάλεπτο όταν η ομάδα προσπέρασε για πρώτη φορά. Ο Παπανικολάου έβγαλε απίστευτη ενέργεια (την έχετε βαρεθεί αυτή τη λέξη, αλλά δεν υπάρχει άλλη γι’αυτό που κατέθεσαν οι παίκτες σε αυτή τη σειρά). Ο Πρίντεζης ήταν άστοχος αλλά θηρίο σε άμυνα και ριμπάουντ. Ο Μάντζαρης έσβησε τον Μακ Κάλεμπ. Όσοι έχετε δει τον Αμερικανό φέτος γνωρίζετε τι σημαίνουν αυτές οι πέντε λέξεις. Και ο Ντούντα έφτασε τα γνωστά φετινά στάνταρ. Ο Πιανιτζιάνι είναι πολύ καλός προπονητής. Και θα γίνει ακόμα καλύτερος όταν καταλάβει όσα τον δίδαξε ο παππούς σε τέσσερα ματς.

Εννοείται ότι η χρονιά δεν τελείωσε. Ο Ολυμπιακός χτυπάει δύο τίτλους και οι παίκτες μαζί με τον προπονητή είναι υποχρεωμένοι να τους κυνηγήσουν όπως κυνήγησαν αυτές τις τρεις νίκες. Ο κόσμος ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ό,τι κι αν γίνει από δω και πέρα πάντως, ας θυμόμαστε όλοι ότι χτίζεται κάτι ξεχωριστό. Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία πρόκριση σε φάιναλ φορ. Την είχατε χαρεί τόσο; Δε νομίζω και το αναπάντεχο του πράγματος δεν είναι ο βασικός λόγος γι’αυτή τη διαφορά. Μέσα στα σκατά που παλεύουμε καθημερινά χτίζεται κάτι υγιές. Ας το στηρίξουμε, ας το προφυλάξουμε και ας το χαρούμε.
Rod Higgins