Ολυμπιακός - Κάχα Λαμποράλ 82 - 74 : Από τις αρχές στην διαχείριση

 Πέρσι στην κανονική περίοδο ο Ολυμπιακός χρειαζόταν νίκη με διαφορά τριών πόντων για να έχει το πλεονέκτημα σε πιθανή ισοβαθμία με την Κάχα Λαμποράλ. Παρά τη ψυχωμένη εμφάνιση σε εκείνο το ματς, κάποια παιδικά λάθη στο τέλος έφεραν την τελική διαφορά στους δύο πόντους. Ο Ντούντα φλέρταρε με το τρολάρισμα στη συνέντευξη τύπου λέγοντας ότι δεν πήρε τάιμ άουτ για να μην προσβάλλει τον Ιβάνοβιτς. Οι λίγοι θεατές φλέρταραν με τα υπογλώσσια για δεύτερη φορά μετά το επεισοδιακό φινάλε του αγώνα με τη Φενέρ. Και η κυρίαρχη άποψη μετά το ματς ήταν ότι η ομάδα ήταν πολύ άπειρη για να πάει μακριά.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν τα είχα χώσει στον Ντούντα τότε, δε θα τα χώσω στον Μπαρτζώκα (ή τον Άντιτς, που έζησε μεγάλες στιγμές αυτοϊκανοποίησης στα τελευταία λεπτά) τώρα. Σαφώς οι αντιδράσεις της ομάδας σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να βελτιωθούν, αλλά η εικόνα των τελευταίων λεπτών, όσο αποκαρδιωτική και αν ήταν, δεν είναι λόγος πανικού. Άλλωστε αν ο Ολυμπιακός προχωρήσει με νίκες ως το τέλος του τοπ-16, τότε η διαφορά δε θα έχει καμία σημασία για το πλεονέκτημα έδρας. Και για να πετύχει ένα τέτοιο σερί, πρέπει να σταθεί σε κάποια άλλα μαθήματα από τη χτεσινή νίκη.

Το πλέον προφανές έχει να κάνει με την ταυτότητα της ομάδας. Χτες στο πρώτο ημίχρονο υπήρχαν αρκετά προβλήματα στην επίθεση - αστοχία στα τρίποντα, μέτρια εμφάνιση του καταβεβλημμένου Σπανούλη, αδυναμία για σωστά τελειώματα κοντά στο καλάθι - τα οποία συνήθως καθηλώνουν την παραγωγικότητα οποιασδήποτε ομάδας. Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός έβαλε 41 πόντους (φανταστείτε να’χε και παίκτες με επιθετικό ταλέντο...). Η συνταγή ήταν απλή: η πιεστική άμυνα οδηγήσε σε λάθη τα οποία δεν επέτρεψαν απλά στους πρωταθλητές να ανακτήσουν την κατοχή, αλλά να δημιουργήσουν και προϋποθέσεις για εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό.

Ο Πρίντεζης με τον Παπανικολάου (ατομικό ρεκόρ για φέτος σε ασίστ, κλεψίματα και τάπες) έδωσαν τον τόνο με την ενέργεια που έβγαλαν και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ο Λο απέδειξε πόσο καθοριστικός είναι όταν η ομάδα παίζει στο ρυθμό που του ταιριάζει. Ο Χάινς ήρθε από τον πάγκο για να κλείσει τις ελάχιστες τρύπες. Ο Κατσίβελης κράτησε σε υψηλό επίπεδο την πίεση πάνω στην μπάλα. Κάπως έτσι οι όποιες αδυναμίες σε επιμέρους τομείς του παιχνιδιού παραμερίστηκαν από τον ρυθμό που επέβαλλε ο Ολυμπιακός. Ο αντίπαλος απλά δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Όπως πέρσι.

Το δεύτερο ημίχρονο, από την άλλη, αποτέλεσε μια ακόμα υπενθύμιση ότι η άμυνα (και κατ’επέκταση ο ρυθμός) δεν είναι απλά θέμα ενέργειας ή ατομικής ευθύνης. Χρειάζεται και η ανάλογη τακτική υποστήριξη. Σε αυτό το κομμάτι, η ομάδα έχει πολλά ερωτηματικά να απαντήσει. Μπορεί η Κάχα Λαμποράλ να ήταν ασυνήθιστα εύστοχη στα τρίποντα - ειδικά για εκτός έδρας ματς - αλλά τα περισσότερα από αυτά έγιναν υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις, ενώ τα πιο τυχερά σουτ αντισταθμίστηκαν από την ασυνήθιστη αστοχία της στις βολές. Αυτές οι εξαιρετικές προϋποθέσεις εμφανίζονταν κατά κανόνα στην αδύνατη πλευρά - για μια ακόμα φορά. Εκεί, οι αμυντικοί έκλιναν πολύ νωρίς και υπερβολικά βαθιά προς τη ρακετά, με αποτέλεσμα οι πάσες προς αμαρκάριστους σουτέρ να είναι εύκολη υπόθεση.

Φυσικά η αφετηρία για αυτές τις περιστροφές ήταν η αντιμετώπιση των πικ εν ρολ. Από τη στιγμή που οι δύο αμυντικοί οι οποίοι εμπλέκονταν σε αυτές τις φάσεις δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους την κίνηση των αντιπάλων τους, η ομάδα υποχρέωθηκε να ταμπουρωθεί περισσότερο απ’όσο έπρεπε και το πλήρωσε. Για μια ακόμα φορά το πρόβλημα ήταν η απουσία ξεκάθαρου προσανατολισμού. Είδαμε δυναμικές εξόδους, είδαμε τους ψηλούς να μένουν μέσα στη ρακέτα, είδαμε ακόμα και στιγμιαίες αλλαγές, με τον Χάινς να ακολουθεί παράλληλα την κίνηση του χειριστή και τον περιφερειακό να μένει μπροστά από τον σκρίνερ μέσα στη ρακέτα πριν επιστρέψει στο παίκτη του. Το κοινό σημείο σε όλους τους τρόπους αντιμετώπισης ήταν τα κενά στην αδύνατη πλευρά.

Επειδή αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μια ομάδα του Μπαρτζώκα αντιμετωπίζει τέτοια θέματα, τα περιθώρια βελτίωσης σε επίπεδο συνολικής τακτικής είναι μάλλον περιορισμένα. Επομένως το βάρος πρέπει να πέσει στη διαχείριση των παιχνιδιών - άλλωστε πλέον είναι ώρα για αποτελέσματα. Εκτός από την σωστή προετοιμασία, αυτή η διαχείριση αναφέρεται και στο ρόστερ. Το θέμα του Πάουελ έχει συζητηθεί εξαντλητικά, αλλά δε γίνεται να παίζει επτά λεπτά παραπάνω από τον Σερμαντίνι. Ο Παπανικολάου πρέπει να παίζει περισσότερο από δω και πέρα. Ο Κατσίβελης είναι πολύ καλός αμυντικός για να βρεθεί ξανά εκτός ροτέισιον, άσχετα από τη συνεισφορά του Πέρκινς.

Με άλλα λόγια, η ενέργεια, η ατομική ικανότητα και ο ρυθμός είναι ο μοναδικός τρόπος για να καλυφθούν ορισμένα κενά στις αμυντικές αρχές των πρωταθλητών. Το θετικό είναι ότι τέτοια ανάγκη δεν υφίσταται στην επίθεση. Στο δεύτερο ημίχρονο η επιθετική λειτουργία δε χρειάστηκε ούτε τον Σπανούλη ούτε τους αιφνιδιασμούς για να φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Αυτό σαφώς πιστώνεται στον προπονητή. Μένει να διαχειριστεί το εξαιρετικό ρόστερ που έχει στη διάθεσή του με τρόπο που θα αυξήσει τη διάρκεια της άμυνας και θα φέρει καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Rod Higgins

Τα δεκάλεπτα: 18-11, 41-27, 62-50, 82-74.

Ολυμπιακός (Γιώργος Μπαρτζώκας): Χάινς 4, Λο 18(2), Άντιτς 8(1), Σπανούλης 9(1), Περπέρογλου 9(1), Σερμαντίνι 3, Σλούκας 9(1), Πάουελ 2, Γκετσεβίτσιους, Πρίντεζης 11(1), Παπανικολάου 9(1), Κατσίβελης.

Κάχα Λαμποράλ (Ζαν Τάμπακ): Κουκ 3(1), Νοτσιόνι 7, Μ. Μπιέλιτσα, Καμπέθας, Σαν Εμετέριο 7(1), Πλάις 2, Ερτέλ 16(4), Λάμπε 12(1), Ν. Μπιέλιτσα 12(1), Κοζέρ 15(2).