Η ανάγνωση του ματς είναι απλή επιφανειακά. Ο Ολυμπιακός έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο τα σουτ που έχασε στο πρώτο, ο Χάινς ξεκώλιασε όποιον βρήκε μπροστά του και οι πρωταθλητές έδειξαν για μια ακόμα φορά το χαρακτήρα που χτίστηκε με αίμα πέρσι. Από αυτή την ανάγνωση προκύπτει και ένα εξίσου επιφανειακό συμπέρασμα: ο Ολυμπιακός εξαρτάται υπέρμετρα από το περιφερειακό σουτ. Λάθος. Ο Ολυμπιακός εξαρτάται όσο και πέρσι από την άμυνα του. Απλά πλέον έχει την εμπειρία, την προσωπικότητα και το βάθος προκειμένου να ξεπερνάει σε αρκετά ματς τις αμυντικές αδυναμίες του.
Και αυτές οι αδυναμίες, θα το ξαναγράψω, δεν είναι θέμα ρόστερ, αλλά προπονητή. Ακόμα και αν παραβλέψουμε τη συνεισφορά εκείνου που έγινε Ματ Νίλσεν στη θέση του Ματ Νίλσεν, το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι γεμάτο από αμυντικούς επιπέδου: Λο, Κατσίβελης (είδατε πόσο καλά πήγε πάνω στον καλύτερο ίσως άσο της φετινής Ευρωλίγκας), Παπ (επέστρεψε για τα καλά), Άντιτς (ομοίως) και ο ψωλαράς με το 4. Και όμως, αυτές οι μονάδες δεν λειτουργούν σαν πραγματικό σύνολο στην άμυνα. Φυσικά οι απουσίες των Μάντζαρη και Ντόρσεϊ είναι δυσαναπλήρωτες, αλλά, πρώτον, ακόμα και με αυτούς μέσα υπήρχαν ένα σωρό τακτικά θέματα, ενώ, δεύτερον, οι Σερμαντίνι και Κατσίβελης δεν είναι άσχημες εναλλακτικές λύσεις. Βάλτε και τη φετινή αμυντική προσφορά των Λο και Σλούκα στην εξίσωση και η πρώτη ύλη είναι εκεί.
Η επεξεργασία της, όμως, δεν είναι αυτή που πρέπει. Ένα καλό παράδειγμα αυτής της έλλειψης αποτελεί η αντιμετώπιση της κίνησης των παικτών της Χίμκι χωρίς την μπάλα ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Ο Πλάνινιτς έδινε την πρώτα πάσα στα φτερά, δεχόταν ‘ανάποδο’ σκριν στο ύψος της γραμμής των βολών και έκοβε προς το καλάθι, χωρίς να υπάρχει η σωστή κάλυψη. Ο ίδιος παίκτης βρήκε αρκετές φορές με λόμπες τους ψηλούς μετά από αντίστοιχο σκριν, ή τον παίκτη της αδύνατης πλευράς που έκοβε πίσω από τις βοήθειες.
Ένας λόγος για αυτές τις δυσλειτουργίες (και το παθητικό των 43 πόντων στο ημίχρονο από μια ομάδα που έτρεξε ελάχιστα και ευστόχησε σε 4 τρίποντα σε όλο το ματς) είναι ότι η άμυνα δεν ήταν αρκετά πιεστική. Για μια ακόμα φορά ο Ολυμπιακός έδειχνε να προσπαθεί να μαντέψει τις κινήσεις του αντίπαλου αντί να τις ακυρώσει. Έτσι για παράδειγμα οι παίκτες της αδύνατης πλευράς έκλιναν υπερβολικά νωρίς προς το καλάθι χάνοντας επαφή με τον προσωπικό τους αντίπαλο.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, η προσωπική άμυνα διακρινόταν από σαφώς μεγαλύτερη ένταση. Ο Χάινς δυσκόλεψε τις πάσες προς τη ρακέτα, οι Λο και Σλούκας συνέχισαν την πίεση που είχε ξεκινήσει από τον Κατσίβελη, ο Άντιτς ήταν παντού. Παρόλα αυτά, ένα πρόβλημα συνέχισε να υπάρχει: τα χαμένα ριμπάουντ. Είναι θέμα ρόστερ; Λογικά ένας πραγματικός ΜΑΠ στη θέση του νέου ΜΑΤ θα έδινε κάποιες λύσεις. Το βασικό αίτιο, όμως, είναι ότι οι ψηλοί δε βρίσκονται εκεί που πρέπει για να διεκδικήσουν τα ριμπάουντ. Κι αυτό γιατί αναγκάζονται να καλύπτουν συγκεκριμένους χώρους αντί να βρίσκονται πιο κοντά στον παίκτη τους, ο οποίος έχει την άνεση να πάρει καλή θέση.
Αυτές οι αδυναμίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την προβληματική επικοινωνία και τον κακό συγχονισμό στις περιστροφές. Μια λύση θα ήταν η επαναφορά τον αλλαγών μαρκαρίσματος πάνω στο σκριν, που θα περιόριζε τον αριθμό των περιστροφών και θα απέτρεπε ελεύθερα σουτ από μέση η μακρινή απόσταση (σαν αυτά με τα οποία μας έκανε ζημιά ο Ντέιβις). Μια άλλη επιλογή είναι η απέλαση του συνήθους υπόπτου. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε φτάσει στα μέσα Φεβρουαρίου και η ομάδα ακόμα χρειάζεται δουλειά σε βασικούς τομείς. Έχει χρόνο για να την κάνει;
Το θετικό είναι ότι σήμερα ο Μπαρτζώκας αντιμετώπισε με μεγαλύτερη ευελιξία τη διαχείριση του παιχνιδιού. Είδαμε τον Κατσίβελη, είδαμε τον Σπανούλη (19 πόντοι, 7 ασίστ, 0 λάθη σε μέτρια βραδιά, ένα ακόμα καλό σημάδι) στον πάγκο για να βγουν κάποιες άμυνες με Λο και Σλούκα, είδαμε σχήμα με τρία γκαρντ. Δεν είδαμε αρκετό Σερμαντίνι και ίσως είδαμε περισσότερο Περπέρογλου απ’όσο δικαιολογούσε η εμφάνιση του Παπανικολάου, αλλά όλα αυτά δεν είναι τόσο σημαντικά.
Το ζητούμενο είναι αυτή η ευλιξία να μεταφραστεί σε συγκεκριμένες λύσεις για δομικά προβλήματα της ομάδας. Το ρόστερ όπως είναι μπορεί να τις δώσει (για παράδειγμα ο Μαυροειδής είναι υποτιμημένος ριμπάουντερ). Απόψε ο κόουτς κέρδισε την ηρεμία που χρειάζεται για να τις βρει. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη εβδομάδα απέναντι στην Κάχα Λαμποράλ θα δούμε κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Rod Higgins
Τα δεκάλεπτα: 23-19, 43-35, 60-54, 79-84
Χίμκι (Κουρτινάιτις) : Ογκουστίν 7 Φριντζόν 5 (1), Κόπονεν 8 (2), Βιάλτσεφ, Λόντσαρ 19 (1), Ρίβερς, Μόνια 4, Πλάνινιτς 17, Νίλσεν 2, Ντέιβις 20.
Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 19 (6ριμπ.), Λο 5 (1), Αντιτς 11 (1 τριπ., 8ριμπ.), Σπανούλης 19 (2 τρ., 7ασ.), Σερμαντίνι 4, Περπέρογλου 1, Σλούκας 10 (2), Πάουελ, Πρίντεζης 4, Παπανικολάου 14 (1), Κατσίβελης.
0 comments:
Post a Comment