Στο πρόσφατο παρελθόν μια νίκη με αντίπαλο μια Τουρκική ομάδα που αγωνίζεται στην έδρα της θα αντιμετωπιζόταν ως μεγάλο κατόρθωμα. Μπορεί η Φενέρμπαξε να μην διανύει την καλύτερη περίοδο της αγωνιστικά, μπορεί να έχει απουσίες, αλλά δεν παύει να είναι μια υπολογίσιμη αντίπαλος, ειδικά απέναντι σε μια ομάδα που στο παρκέ δίνει την εντύπωση πως βρίσκεται σε περίοδο προετοιμασίας.
Η αλήθεια είναι ότι εχθές ο Ολυμπιακός, έκανε για 35 λεπτά μια από τις χειρότερες φετινές του εμφανίσεις, με σαφέστατη έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, αγωνιστικής διάθεσης αλλά και με θέματα τακτικής διαχείρισης του παιχνιδιού που λίγο έλειψε στοίχιζε μια οδυνηρή ήττα. Ευτυχώς έστω και στην ύστατη στιγμή, η ομάδα λειτούργησε με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κατάφερε να πάρει την νίκη. Φτάνει όμως αυτό για τον Ολυμπιακό ή μάλλον για να το διατυπώσουμε και διαφορετικά, μέχρι που θα φτάσει ο Ολυμπιακός παρουσιάζοντας αυτή την εικόνα στο παρκέ και γιατί η ομάδα λίγο πριν το τέλος του Μάρτη παρουσιάζεται τόσο μέτρια;
Πολλοί πιθανών να ισχυρίζονται ότι ο Ολυμπιακός έχει ελλείψεις στο ρόστερ του. Σύμφωνοι, δεν είναι και η πληρέστερη ομάδα στην διοργάνωση, έγιναν λάθη με κάποιες μεταγραφές, άλλα κατά την άποψη μου μεγαλύτερο πλήγμα -παρά τα επισημασμένα λάθη, είναι η απουσία του Μάντζαρη, παίκτη που υπάρχει στο ρόστερ, αλλά λόγο τραυματισμού δεν μπορεί να αγωνιστεί και κατά δεύτερο που δεν έχει να κάνει με το ρόστερ, αλλά με την νοοτροπία είναι η έλλειψη διάθεσης αρκετών παικτών να παίξουν με αυταπάρνηση. Αυτό ήταν το στοιχείο της περσινής ομάδας που έκανε υπέρβαση δυνατοτήτων και ψυχής για να φτάσει στον θρίαμβο κατάκτησης της κορυφής της Ευρώπης και στην συνέχεια να πάρει τα σκήπτρα στην Ελλάδα. Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Ολυμπιακός πέρυσι δεν ήταν η ομάδα που είχε προγραμματιστεί και σχεδιαστεί για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Τόσο οι περικοπές στο μπάτζετ, όσο ο αρχικός σχεδιασμός του ρόστερ δεν μαρτυρούσαν τον τελικό θρίαμβο, ενώ ακόμα και στο τέλος της χρονιάς, οι περισσότεροι λέγαμε ότι το ρόστερ πρέπει να ενισχυθεί, με παίκτες που θα προσφέρουν νέα στοιχεία στο παιχνίδι.
Η ουσία είναι πως ανεξάρτητα από τους παίκτες που είχε στην διάθεση της η ομάδα, άλλα ήταν τα στοιχεία που έκαναν τον Ολυμπιακό να αλλάξει ταχύτητα και αυτό δεν έγινε ούτε στην κανονική περίοδο, δεν έγινε ούτε καν στην αρχή του περσινού Top 16 με την ομάδα να θυμίσουμε ότι ξεκίνησε με 2 ήττες και να προκρίνεται τελικά με σκορ 3-3 στα Play Off. Ούτε βέβαια θα ξεχάσουμε τα χίλια μύρια που είχαν ειπωθεί για τον Ίβκοβιτς, από την αρχή της σεζόν μέχρι τις αρχές του Φλεβάρη, όπου η ομάδα μεταμορφώθηκε και άρχισε να φανερώνει την πραγματική δυναμική της.
Εδώ βέβαια προκύπτουν άλλα ερωτηματικά που αντανακλούν ευθύνες του Μπαρτζώκα. Μήπως ο προπονητής δεν μπορεί να δώσει κίνητρα στους παίκτες να παίζουν με αυταπάρνηση; Μήπως δεν έχει βρει τα κατάλληλα συστήματα για να εκμεταλλευθεί τις δυνατότητες των παικτών; Γιατί εμμένει τόσο πολύ σε σχήματα μέσα στο παρκέ που δεν αποδίδουν, ή ακόμα και κατά την διάρκεια των αγώνων γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τις καταστάσεις;
Η αλήθεια είναι ότι ο Μπαρτζώκας, όπως και κάθε προπονητής που θα διαδεχόταν τον Ίβκοβιτς δεν θα είχε εύκολο έργο. Είναι πολύ δύσκολο για έναν προπονητή που δεν έχει πολλές παραστάσεις από τόσο υψηλό επίπεδο, να επιβάλει την άποψη του και την φιλοσοφία του σε μια ομάδα που την προηγούμενη χρονιά έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, με παίκτες που ανδρώθηκαν μπασκετικά και απέκτησαν άλλο ειδικό βάρος, τόσο σαν αθλητές όσο και σαν προσωπικότητες. Δεν είναι επίσης εύκολο για έναν προπονητή, να διαχειριστεί καταστάσεις στο ρόστερ που αλλοιώνουν την αγωνιστική ταυτότητα, δηλαδή το λεγόμενο DNA μιας ομάδας. Όπως και να το κάνουμε ο τραυματισμός του Μάντζαρη επηρεάζει σημαντικά το παιχνίδι του Ολυμπιακού, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση ενώ το δεύτερο στοιχείο ήταν το θέμα που προέκυψε με τον Ντόρσεϊ.
Η ευθύνη του Μπαρτζώκα, σε αυτό το σημείο υπάρχει σε ότι αφορά την επιλογή των παικτών που τους αντικατέστησαν. Τόσο ο Πάουελ, όσο και ο Πέρκινς δεν φαίνονται ικανοί στο να καλύψουν τα κενά των παικτών που κλήθηκαν να αντικαταστήσουν. Ο μεν Πάουελ είναι καιρό στην ομάδα, είναι ασταθής, δίχως «νεύρο» και στις καλές του μέρες βοηθάει μόνο επιθετικά, ο δε Πέρκινς από τα πρώτα παιχνίδια μοιάζει να αποτελεί σκιά του ευατού του των προηγούμενων χρόνων και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Μπορεί αργότερα να βελτιωθεί, αλλά μέχρι στιγμής, η εικόνα του στο παρκέ απογοητεύει.
Σε ότι αφορά όμως το πρώτο κομμάτι των ερωτημάτων που διατυπώσαμε υπάρχουν σαφέστατα μεγαλύτερες ευθύνες στους παίκτες και στο πως αντιμετωπίζουν τους αγώνες.
Θα ήταν ίσως αυτονόητο ακόμα και για έναν απλό φίλαθλο του αθλήματος που θα εξέταζε πιο αντικειμενικά το θέμα της απόδοσης των ερυθρολεύκων, να περίμενε μια ομάδα που θα αντιμετώπιζε με το μαχαίρι στα δόντια ένα παιχνίδι όπως το χθεσινό. Uα περίμενε από έναν πρωταθλητή ευρώπης που ακόμα δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την πρόκριση του στην επόμενη φάση, ή ακόμα από μια ομάδα με υψηλούς στόχους, να παίζει πιο αποφασιστικά για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης και να παρουσιάζεται στο παρκέ με παίκτες συγκεντρωμένους πάνω στον στόχο, με θέληση να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι στο παρκέ.
Αντ’ αυτού οι παίκτες του Ολυμπιακού με την απόδοση τους για 35 λεπτά του παιχνιδιού, έδωσαν το δικαίωμα στην Φενέρμπαξε να πιστεύει ότι μπορεί να πάρει μια νίκη γοήτρου την οποία ευτυχώς διάψευσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που λειτούργησε στο τελευταίο πεντάλεπτο.
Μπορεί να μοιάζει οξύμωρο, αλλά συνάμα είναι και μια πραγματικότητα- οι ίδιοι παίκτες ήταν αυτοί που είχαν την νωθρή εικόνα για 35 λεπτά και οι ίδιοι παίκτες αυτοί που άλλαξαν την απόδοση της ομάδας και πήραν την νίκη.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί σε τεχνικό επίπεδο πως μια ομάδα στην οποία απουσίαζαν βασικά στελέχη, όπως ο Άντερσεν και ο Μπογκάνοβιτς πήγε να πάρει την νίκη νικώντας τις μάχες κάτω απ’ τα καλάθια με τον Πεκέρ και τον Σαβάς οι οποίοι στον αγώνα του ΣΕΦ πριν από ενάμιση μήνα είχαν πετύχει 2 πόντους συνολικά...πόσο μάλλον να αιτιολογηθεί ότι ο Ονάν αποτελούσε για ένα πολύ μεγάλο διάστημα μεγαλύτερη απειλή από την περιφέρεια από τον Μακάλεμπ. Όπως επίσης, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ένα μαγικό ραβδί ακούμπησε τους παίκτες του Ολυμπιακού στο 35’ και τους έκανε να παίξουν με την νοοτροπία ενός πρωταθλητή ευρώπης, να παλεύουν στην άμυνα και να πετυχαίνουν ψυχωμένα καλάθια στην επίθεση.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί... για το πως παίζουν στο ρελαντί για 35 λεπτά και μετά να πατάνε τέρμα το γκάζι. Δεν είναι ούτε επιστημονική φαντασία, ούτε υπάρχουν μαγικά ραβδιά στον αθλητισμό για να εξηγηθεί ένα τέτοιο φαινόμενο.
Όλα αυτά όμως, μας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα, πως ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα απ' ότι δείχνει στο παρκέ για μεγάλο διάστημα, πως μπορεί να παίξει καλύτερα και δεν είναι μόνο θέμα του Μπαρτζώκα για να το κάνει αυτό, αλλά και των ίδιων των παικτών.
Σαφέστατα ένας προπονητής φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση μιας ομάδας, σαφέστατα και ο Μπαρτζώκας, όπως ο κάθε προπονητής κάνει λάθη, είναι όμως και ο εύκολος στόχος, η πιο εύκολη δικαιολογία για την απόδοση μιας ομάδας. Για να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ισόποση ευθύνη, αν όχι μεγαλύτερη φέρουν οι παίκτες. Αυτό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που αναφέραμε πριν, πιθανότατα να είναι το μεγαλύτερο κληροδότημα της περσινής χρονιάς. Είναι όμως ένα κληροδότημα που θα πρέπει να διαχειριστούν τόσο ο προπονητής, αλλά πολύ περισσότερο οι παίκτες που το συνεχίζουν.
Πέρυσι λέγαμε για ένα καινούριο μπασκετικό κίνημα, φέτος ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί με το ίδιο πάθος, με τις ίδιες αξίες, με την ίδια προσπάθεια με την οποία δικαιώθηκαν στο τέλος έπειτα από πολύ κόπο και ιδρώτα.
Τα δεκάλεπτα: 19-13, 34-33, 53-56, 73-78
Φενέρμπαχτσε: Μακάλεμπ 12, Ονάν 12 (2 τρ), Ερμίς 4, Σάτο 12, Τρίπκοβιτς, Άντερσεν, Πεκέρ 10, Σαβάς 8, Μπατίστ 3, Κάραμαν 6, Πρέλτζιτς 6
Ολυμπιακός: Χάινς 5, Λο 5 (1 τρ), Άντιτς 9(3 τρ), Σπανούλης 14, Περπέρογλου 9, Σερμαντίνι 4, Σλούκας 2, Πάουελ 2, Γκετσεβίτσιους, Πέρκινς, Πρίντεζης 12, Παπανικολάου 16 (4/4)
0 comments:
Post a Comment