Μάθαμε τίποτα καινούριο; Όχι. Το ρόστερ της ομάδας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κάνενα, υπάρχει ταλέντο, υπάρχει εμπειρία, υπάρχει κλάση, υπάρχει μεγαλύτερο βάθος απ'όσο υποψιαζόμαστε (χτες ο Κατσίβελης, αύριο ο Γκέτσε ή ο Σέρμα). Επίσης υπάρχει λογική διαχείριση από τον πάγκο. Η υπερβολική επιβάρυνση του Λο είναι ένα θέμα, αλλά οι αντιδράσεις της ομάδας με τον Σπανούλη στον πάγκο στην τέταρτη περίοδο, η ψαγμένη αντίδραση στα προβλήματα του Πρίντεζη (Χάινς και Πάουελ να αλλάζουν μεταξύ τους θέσεις σε άμυνα και επίθεση) και το δυνατό τελείωμα σε ένα ματς όπου χρειάστηκε πολύ ενέργεια δείχνουν ότι ο Μπαρτζώκας ξέρει να διαχειρίζεται το ρόστερ. Αρκεί να κρατάει ζεστούς και ορισμένους παίκτες οι οποίοι αυτοί τη στιγμή βρίσκονται εκτός ροτέισιον.
Από την άλλη η ομάδα επέτρεψε στον αντίπαλο για μια ακόμα φορά να σουτάρει πολλά αμαρκάριστα τρίποντα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό όφελος μέσα στη ρακέτα. Το παρατεταμμένο ντεφορμάρισμα του Σλούκα (28% εντός παιδιάς στα τελευταία 5 ευρωπαϊκά ματς) έχει μειώσει τις επιλογές στα γκαρντ. Ο Σπανούλης συνεχίζει να αποτελεί πρόβλημα στην άμυνα χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να κρυφτεί απέναντι σε Φάρμαρ και Λούκας. Και παρότι η ομάδα δείχνει αντοχές μέσα στα ματς, δεν υπάρχει σταθερότητα στους χρόνους συμμετοχής (ή στη δωδεκάδα) για αρκετούς παίκτες, με αποτέλεσμα το βάρος της διαχείρισης να παραμένει σταθερό για τον προπονητή, παρά τη διατήρηση της περσινής χημείας.
Μια και μιλάμε για πέρσι, η ταχύτητα του πρώτου ημιχρόνου, η γεμάτη εμφάνιση του Λο και φυσικά ο Παπ με τον Χάινς έφεραν στο μυαλό κάτι από την περσινή άνοιξη. Και υπενθύμισαν ότι τα θεμέλια που μπήκαν τότε είναι γερά. Η ομάδα δεν εξελίχτηκε όσο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου στη φετινή χρονιά, αλλά ο χαρακτήρας της δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Υπάρχουν αρκετές ομάδες που μπορούν να κερδίσουν τον Ολυμπιακό και η Εφές είναι μια από αυτές: ξέρει να τρέχει και είναι αρκετά εύστοχη στα τρίποντα, δύο χαρακτηριστικά που έχουν προβληματίσει αρκετά την άμυνα των πρωταθλητών φέτος. Επίσης έχει αρκετούς δοκιμασμένους παίκτες και καλό προπονητή.
Αλλά η απόσταση μεταξύ αυτής της δυνατότητας και της πράξης είναι πολύ μεγάλη. Και όποιος θέλει να τη διανύσει θα πρέπει να περάσει πάνω από μια ομάδα που έγινε πρωταθλήτρια επειδή ήταν διατεθειμένη να παλέψει παραπάνω από οποιονδήποτε αντίπαλο. Φέτος αυτή η διάθεση δεν εμφανίζεται με την περσινή συνέπεια. Η τεράστια απώλεια του Μάντζαρη σίγουρα δε βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο τα ζόρια μόλις άρχισαν. Και ο Ολυμπιακός έχει αποδεδειγμένα τον τρόπο να ανταπεξέρχεται. Οι αντίπαλοι του καλούνται να αντιπαραθέσουν ανάλογη ανθεκτικότητα. Δεν ξέρω αν και ποιοι θα τα καταφέρουν, αλλά μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό ευκολότερες αποστολές.
Rod Higgins
Τα δεκάλεπτα: 22-20, 45-38, 60-57, 79-70
Ολυμπιακός (Γιώργος Μπαρτζώκας): Χάινς 9 (7ρ.), Λο 10 (8 ασ.), Άντιτς 2, Σπανούλης 15 (5ασ.), Περπέρογλου 4, Σερμαντίνι, Σλούκας, Πάουελ 8 (7ρ.), Γκετσεβίτσιους, Πρίντεζης 7, Παπανικολάου 21 (12ρ., 2κ.), Κατσίβελης 3.
Χίμκι (Ρίμας Κουρτινάιτις): Ογκουστίν 19 (8ρ.), Φριντζόν 8, Κόπονεν 5 (6ασ.), Βιάλτσεφ 4, Λόντσαρ 2, Ρίβερς 7, Μόνια (0/6τρ.), Κβοστόφ, Ζουκανένκο, Πλάνινιτς, 12 (7ρ., 4ασ.), Ντέιβις 13 (6ρ.), Νίλσεν.
0 comments:
Post a Comment