Η ενδιάμεση λύση

Δεν υπάρχει προπονητής του Ολυμπιακού που να μην μου έχει σπάσει τα νεύρα κάποια στιγμή της θητείας του. Ο Ιωαννίδης είχε το δικό του εικονοστάσι στο σπίτι μου μέχρι του 2000 όταν δεν μπορούσε να κουλαντρίσει τον Χόλιγουντ και παρουσιάσε μια από τις πιο ανισόρροπες ομάδες στην ιστορία του συλλόγου. Ο Ζούρος απλά υπήρχε. Και φόραγε γυαλιά καθηγητή θεολογίας. Και ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΙΔΗ. Ο Σούμποτιτς ήταν ο προπονητής της ομάδας την άνοιξη του 2002. Αυτό φτάνει. Ο Σάκοτα ήταν προπονητής της ΑΕΚ την άνοιξη του 2002. Αυτό φτάνει. Ο Τόμιτς δεν πιάνεται. Ο Καζλάουσκας ήταν η εξαίρεση στον κανόνα αφού η παρουσία του συνέπεσε με τον μήνα του μέλιτος της νέας εποχής. Ο Γκέρσον αδικούσε τον εαυτό του συστηματικά και απροκάλυπτα. Ο Γιαννάκης μιλούσε σαν γκουρού σεμιναρίων αυτοβοήθειας ενώ ο κόσμος γύρω του καιγόταν. Ο Ντούντα έφερε τον Νίλσεν, τον έβαλε να παίξει με τη Βαλένθια εκτός, λίγο έλειψε να χάσει το ματς, το κέρδισε, έκανε σερί 5-0 στο τοπ-16 το 2011 και έχασε από τη Σιένα σε μια σειρά όπου έμοιαζε με σχολιαστή των τεκταινόμενων και όχι με τον μεγαλύτερο προπονητή στην ιστορία του συλλόγου.

Αυτά τα γράφω για να εξηγήσω ότι όταν ένας οπαδός κρίνει έναν προπονητή, τα αποτελέσματα, κολακευτικά ή όχι, δε συνιστούν ωδή στον ορθολογισμό. Ο Μπαρτζώκας δεν ξέφυγε από αυτό τον κανόνα. Καταρχήν αντικατέστησε τον Ντούντα. Δεν έφταιγε γι'αυτό, αλλά εγώ στον Ντούντα το καλοκαίρι του '12 θα έδινα το νεφρό μου χωρίς δεύτερη συζήτηση. Ακόμα κι αν την επέμβαση την έκανε ο Άντιτς με βοηθό τον Κέσελ. Υποσυνειδήτα, η αλλαγή μου την έδινε στα νεύρα. Επίσης, ο Μπαρτζώκας δεν έπρεπε να διαχειριστεί απλά μια ομάδα. Στα χέρια του είχε ένα κίνημα, τον πιο νεανικό πρωταθλητή Ευρώπης από την εποχή της Γιουγκοπλάστικα, ένα σύνολο που αντί να βασιστεί απλά στον κόσμο, ανέλαβε να του θυμίσει την πιο αρχέγονη, την πιο καυλωτική εκδοχή της ιδέας που λέγεται Ολυμπιακός. Όσοι βρέθηκαν στο ΣΕΦ ή στην Πόλη την άνοιξη του '12 καταλαβαίνουν.

Επομένως ο Μπαρτζώκας έπρεπε όχι μόνο να κερδίσει αλλά και να κρατήσει αυτή την ιδέα ζωντανή. Πολύ δύσκολη αποστολή. Με πίεση από πολύ νωρίς. Ο θρίαμβος του Λονδίνου έδειξε ότι η απάντηση στην πίεση είναι το ίδιο το μπάσκετ. Ο προπονητής του Ολυμπιακού σχεδίασε ένα τακτικό άψογο ημιτελικό στην άμυνα και στον τελικό έδειξε τη δουλειά που έκανε όλη τη χρονιά στην επίθεση. Το πρόβλημα είναι ότι συνέχεια αυτή η απάντηση ξεχάστηκε. Η επομένη απάντηση ήταν ότι φταίνε οι τραυματισμοί, η μασωνία, το δύσκολο πρόγραμμα κτλ.

Αυτές οι απαντήσεις δεν είναι απαραίτητα λανθασμένες ή αβάσιμες. Αλλά εξηγούν μόνο ορισμένα αποτελέσματα. Όχι την απομάκρυνση από τις αρχές που την έφεραν στην κορυφή της Ευρώπης. Τη στασιμότητα των νέων παικτών. Την κατάρρευση της άμυνας σε κρίσιμα ματς. Την επιβράδυνση του ρυθμού παρά τις συνεχείς διακηρύξεις για την ομάδα που πρέπει να τρέξει. Σε αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι το μπάσκετ. Ο Μπαρτζώκας έδινε ημιτελείς απαντήσεις. Εξαιρετική δουλειά στην επίθεση, τρικυμία στην άμυνα.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν αγωνιστικοί λόγοι για την απομάκρυνση του. Αυτοί φυσικά δεν αναιρούν τις ευθύνες της διοίκησης για την αποδόμηση του ρόστερ λόγω μειωμένων αντανακλαστικών (και όχι οικονομικών δυσχερειών) και κακών μεταγραφών - πάντα ο πρώτος που ευθύνεται είναι αυτός που πληρώνει. Με την ίδια λογική, η απόλυση του Μπαρτζώκα δε θα λύσει όλα τα προβλήματα μονομιάς. Τα συνήθη κλισέ που συνοδεύουν μια αλλαγή προπονητή - συσπείρωση, βελτίωση του κλίματος - θα αποδειχτούν μπαλώματα αν η διοίκηση δε σοβαρευτεί σε θέματα στελέχωσης και ο νέος προπονητής δεν δώσει αγωνιστικές λυσείς σε υπαρκτά αγωνιστικά προβλήματα τα οποία πλέον κακοφορμίζουν, ειδικά στην άμυνα, όπου η δικαιολογία της νέας ομάδας ή της αρχής της χρονιάς δεν αναιρεί την ασάφεια της τακτικής και την πλημμελή εφαρμογή της.

Τελικά το διαζύγιο με τον Μπαρτζώκα, στο βαθμό που αντιστοιχεί σε μια απόφαση (ή πρόθεση) της διοίκησης, έχει ένα κοινό σημείο με τη δική μου άποψη για τον κόουτς: δεν είναι απόλυτα ορθολογική. Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι η επόμενη μέρα θα είναι αυτομάτως καλύτερη. Παρόλα αυτά, είναι μια απόφαση που αντανακλά αγωνιστικές ανάγκες. Ο Ολυμπιακός πρέπει να αμυνθεί καλύτερα, να τρέξει περισσότερο, να αναδείξει περισσότερους παίκτες. Ο Μπαρτζώκας προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε στο βαθμό που επιβάλλει το μέγεθος του Ολυμπιακού. Κάποιος θα πει ότι τα αποτελέσματα δε θα αλλάζαν ακόμα κι αν τα πήγαινε καλύτερα σε αυτούς τους τομείς. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η άποψη είναι λανθασμένη. Αλλά αυτή τη στιγμή, ο Ολυμπιακός δεν έχει άλλη επιλογή από το να μιλήσει για μπάσκετ. Το κάθε άθλημα έχει τη δική του εσωτερική λογική. Όταν τα πράγματα ζορίζουν, μόνο αυτή μπορεί να δώσει λύσεις.

Rod Higgins