Μακάμπι Τελ Αβίβ - Ολυμπιακός 77 - 78: Το βάρος ενός δήθεν θαύματος

Σε ένα ματς για γερά νεύρα, ο Ολυμπιακός πήρε μια σημαντική νίκη απέναντι σε μια από τις παραδοσιακά πιο δύσκολες έδρες στην Ευρώπη. Ο Rod Higgins αναλύει το αγώνα πέρα από τις γραμμές του παρκέ.

Τελικά το μεγαλύτερο βάρος που κουβαλάει η ομάδα από την περσινή χρονιά δεν είναι ούτε το βάρος του φαβορί, ούτε η πίεση που συνεπάγεται ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπης. Είναι η λέξη “θαύμα” που συνδέθηκε με αυτό το θρίαμβο. Το ονειρεμένο σενάριο του τελικού της Κωνσταντινούπολης επισκίασε τη διαδικασία που οδήγησε την ομάδα στην κορυφή και θόλωσε τις κρίσεις για τη φετινή χρονιά. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην τάση για συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν.

Τα φετινά προβλήματα αντιμετωπίζονται ως στιγμιαίες αναποδιές μέχρι να ξαναλάμψει το άστρο της ομάδας ή ως αποδείξεις για την ανεπάρκεια του ρόστερ (έστω και σε επίπεδο 11ου ή 12ου παίκτη) και την αναγκαιότητα μεταγραφών αφού “δεν είναι κάθε μέρα του Αη-Γιαννιού”. Εν μέσω μεταφυσικών αναζητήσεων ή επιστροφής παλιών, κακών συνηθειών (“φέρε μπαιχταράδαι μπρόεδρα”), η συζήτηση για το μπάσκετ που παίζει (ή θα έπρεπε να παίζει) αυτή η ομάδα πάει περίπατο.

Επειδή, όμως, ο κορμός των πρωταθλητών είναι υπερβολικά νεανικός για να μπει από τώρα σε μουσείο και το χαμηλωμένο μπάτζετ σε συνδυασμό με το σταθερά ανύπαρκτο σκάουτινγκ (τίμη και δόξα στον Ντέιβιντ Μπλατ) δεν εγγυώνται καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με τη χρυσή εποχή της μεταγραφολαγνείας, ας επιστρέψουμε στα βασικά. Ο περσινός Ολυμπιακός ήταν προϊόν λογικού σχεδιασμού.

Παρά την αναταραχή του περασμένου καλοκαιριού και τις όποιες αστοχίες σε επιλογές προσώπων. Η ομάδα δούλεψε με πρόγραμμα και συνέπεια σε ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, το οποίο όχι μόνο της ταίριαζε, αλλά φαινόταν να εγγυάται την ανταγωνιστικότητα της ακόμα και χωρίς ένα σωρό παιχταράδες. Επίσης ικανοποιούσε τις επιθυμίες του κόσμου. Το τεχνικό τιμ δεν απέφυγε κάποια λάθη στην προετοιμασία ή διαχείριση των παιχνιδιών, αλλά από τη στιγμή που δεν παρέκκλινε από το αρχικό πλάνο δικαιώθηκε, με την προσθήκη των Λο και Ντόρσεϊ να επιταχύνει την απογείωση.

Με άλλα λόγια, αν σταθούμε στις άστοχες βολές του Σισκάουσκας χάνουμε το δάσος. Και δυστυχώς, το δάσος κινδυνεύει να το χάσει και ο Μπαρτζώκας. Μπορεί στο Τελ Αβίβ η ομάδα να είδε το δέντρο (αντί να κουτουλήσει πάνω του), αλλά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν από την αρχή του τοπ-16 παραμένουν. Κάθε ομάδα χτίζεται βάση ορισμένης διαδικασίας και είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός φέτος αμέλησε κάποια σημαντικά βήματα. Η αντιμετώπιση των πικ εν ρολ με εκτεταμμένες περιστροφές οδηγεί σε αρκετά χαμένα ριμπάουντ (χωρίς να φταίει μόνο ο σέντερ, που συχνά δεν είναι σε θέση να τα διεκδικήσει), ελεύθερα τρίποντα ή και τα δύο. Στην επίθεση η εκδήλωση των αιφνιδιασμών είναι προβληματική, ενώ στο μισό γήπεδο η ελλιπής αξιοποίηση των μις ματς (πχ Πρίντεζης εναντίον Ντέβιν Σμιθ κοντά στο καλάθι) και η περιορισμένη κίνηση χωρίς την μπάλα έχει επιφέρει υπερβολική εξάρτηση από τα τρίποντα.

Φταίει το ρόστερ; Το ντεφορμάρισμα των Παπ και Περπέρογλου έχει καλυφθεί από την άνοδο των Πρίντεζη και Μάντζαρη. Ο Σπανούλης συνεχίζει να σουτάρει εξαιρετικά (ας δούμε όμως και λίγη άμυνα..). Η θέση πέντε είναι πλήρης μετά την προσθήκη του εξαιρετικού Σερμαντίνι. Ο Άντιτς είναι πολύτιμη μονάδα για την άμυνα. Α, και χτες δεν έπαιξαν δύο Αμερικάνοι. Υπάρχουν ομάδες με καλύτερους - και πιο ακριβούς - παίκτες; Φυσικά. Υπάρχουν καλύτερες ομάδες, σε επίπεδο χημείας και καρδιάς; Φυσικά όχι. Αρκεί να δώσει λίγη βοήθεια ο προπονητής. Ομάδες όπως η περσινή ΤΣΣΚΑ, η περσινή Μπάρτσα ή ηπερσινή Σιένα απλά δεν υπάρχουν φέτος. Η Ρεάλ δε φοβίζει κανένα λογικό άνθρωπο και εκπλήξεις τύπου Μπιλμπάο ή Γαλατασαράι δεν προβλέπονται. Σε αντίθεση με πέρσι, ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος. Μένει να τον διανύσουμε.

Ο περσινός τρόπος παιχνιδιού δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε ο Μπαρτζώκας αντικατέστησε τον Ντούντα απλά για να διαχειριστεί όσα έφτιαξε ο Σοφός. Χρειάζονται όμως καθαρές ιδέες στη θέση των περσινών αρχών που έχουν εγκαταλειφθεί. Και αυτές ακόμα αναζητούνται. Σύντομα θα φανεί αν η κοιλιά της ομάδας είναι προγραμματισμένη. Φοβάμαι όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ενέργειας. Η άμυνα εξαρτάται υπέρμετρα από ατομικές πρωτοβουλίες και ελάχιστα από ένα ξεκάθαρο πλάνο - οι επιστροφές για παράδειγμα ήταν έγκαιρες, αλλά όχι αποτελεσματικές, εξαιτίας της λανθασμένης διαχείρισης των φάουλ και της προβληματικής επικοινωνίας. Στην επίθεση ο ρυθμός που πέρσι παρέσερνε πολύ καλύτερες ομάδες από οποιοδήποτε φετινό αντίπαλο του Ολυμπιακού απλά απουσιάζει.

Φυσικά όλα αυτά τα έχω ξαναγράψει. Απλά μετά από εμφανίσεις σα τη χτεσινή γίνεται εμφανές ότι ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία να γίνει η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Αυτή η ευκαιρία δε μεταφράζεται απαραίτητα σε τίτλους, αφού στη διαδρομή μιας ομάδας παρεμβαίνουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες. Σίγουρα όμως πρέπει να οδηγήσει σε πιο ορθολογικό και ποιοτικότερο μπάσκετ. Τα υπόλοιπα έπονται.


ΥΓ¨. θαύμα ουσ ουδ : Κάθετι που γίνεται παρά τους φυσικούς νόμους, πάραδοξο, ανεξήγητο περιστατικό

Rod Higgins

Τα δεκάλεπτα: 19-30, 33-44, 62-57, 77-78

Μακάμπι (Μπλατ): Λόγκαν 15, Τζέιμς 11, Σμιθ 17, Χίκμαν 4, Ελιγιάχου 8, Ροθ, Πνίνι, Μέντλεϊ 2, Οχαγιόν 6, Πλάνινιτς 7, Τόμας, Λάντεσμπεργκ 7

Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 9, Άντιτς 3, Σπανούλης 24 (4 τρ), Περπέρογλου 3, Σερμαντίνι 9 (9 ριμπ), Σλούκας 5, Μαυροειδής, Γκετσεβίτσιους, Πρίντεζης 16, Παπανικολάου 3, Μάντζαρης 6