Λίγες ώρες έχουν περάσει μετά τον τελευταίο τελικό, ο Ολυμπιακός απέτυχε και φέτος να πάρει το πρωτάθλημα , το κατάφερε με διαφορετικό τρόπο κάνοντας break στην έδρα του αντιπάλου, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ποια είναι η επόμενη μέρα του Ολυμπιακού, ποια ήταν τα λάθη του χτες και τι μας περιμένει στο αύριο;
Ξεκινάμε με την παραδοχή του σφάλματος. Η χρονιά χαρακτηρίστηκε ως αποτυχημένη τόσο από τον αρχηγό της ομάδας Βασίλη Σπανούλη όσο και από τον προπονητή της. Μια χρονιά που δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες αλλά παρ’ όλα αυτά ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στην πηγή, να κάνει το break αλλά και να επιστρέψει το τρόπαιο που σχεδόν κρατούσε στα χέρια του στον αιώνιο αντίπαλο του. Κάπου εκεί τελείωσαν όλα, στον δεύτερο αγώνα που έγινε στο ΣΕΦ, όταν άπαντες δεν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στον στόχο, δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την αντίδραση ενός αντιπάλου που ήταν αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του.
Έχω ξαναπεί πως δεν μου αρέσει να μιλάω για διαιτησία, παραδέχομαι ωστόσο πως αυτή παίζει τον ρόλο της και δίνει κατά κάποιο ποσοστό την ροπή που χρειάζεται για να αλλάξουν οι ισορροπίες, όμως δεν θέλω να σταθώ εκεί αλλά στο ότι τι κάναμε ΕΜΕΙΣ. Η κριτική εστιάζεται στην δική μας ομάδα γιατί ακόμα και να είχε νικήσει ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ κάποια λάθη που έγιναν δεν παραγράφονται. Δεν αλλάζει το γεγονός ότι έγιναν λάθη το καλοκαίρι σε επιλογές παικτών, λάθη στην χημεία του ρόστερ, ακόμα και λάθη που αντικαταστάθηκαν με ακόμα μεγαλύτερα. Υπεύθυνοι είναι όλοι, η διοίκηση, ο προπονητής και οι παίκτες.
Το προηγούμενο καλοκαίρι οι Αγγελόπουλοι έπρεπε να πάρουν μια μεγάλη απόφαση, να συνεχίσουν είτε με τον Σπανούλη παρουσιάζοντας του ένα πλάνο για την ομάδα, είτε χωρίς αυτόν. Επέλεξαν το πρώτο, μίλησαν για τρίτο σερί ευρωπαϊκό, έδωσαν υποσχέσεις για ένα άλλο Ολυμπιακό. Εκ’ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκαν. Η τύχη έπαιξε τον ρόλο της φυσικά, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι υπήρχε μια ανακολουθία στο λέγειν και στο πράττειν και πως τις προϋποθέσεις για την τύχη αρκετές φορές την δημιουργείς ή τις αναιρείς με τις επιλογές σου.
Ο Μπαρτζώκας έκανε σφάλματα στην στελέχωση του καλοκαιρινού ρόστερ, κυρίως με την επιλογή του Μπέγκιτς και κατά δεύτερον με τον αντικαταστάτη του Άντιτς. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα, αλλά για τις φετινές επιλογές του, πρέπει να κριθεί. Καλό και χρυσό παιδί ο Σλοβένος, καλό και χρυσό παιδί ο Αμερικανός, αλλά ο μεν πρώτος κάνει πλέον σόλο προπονήσεις στο ΣΕΦ και ο μεν δεύτερος εξαφανισμένος στα κρίσιμα ενώ στην άμυνα θα τον πόσταρε ακόμα και ο... Τζον Κόρφας. Τραγικό μεν, αληθές δε.
Η μόνη δικαιολογία του Μπαρτζώκα είναι ότι έχασε τον Λο και ότι ο Μουν που είχε δώσει δείγματα ποιοτικού παίκτη ήταν αλλού για αλλού. Όμως δεν υπάρχει δικαιολογία για την απόκτηση του Σερμαντίνι που αντικατέστησε ως παγκίτης τον Μπέγκιτς, προερχόμενος από εξαιρετικές εμφανίσεις στην Ισπανική λίγκα και εδώ δεν ήταν ικανός να προσφέρει ένα ποιοτικό δεκάλεπτο στην ομάδα και ξεκούραση στον Ντάνστον. Ούτε υπάρχει δικαιολογία για τον φιλότιμο Κόλινς που δεν μπόρεσε να μπει στα παπούτσια του “captain clutch”. Αυτό προφανώς δεν γίνεται να το γνωρίζεις εξ΄ αρχής. Ναι ήταν μια λάθος επιλογή που έπρεπε να γίνει βιαστικά, αλλά στην συνέχεια υπήρχε ο χρόνος για να διορθωθεί. Κάτι που δεν έγινε βέβαια ποτέ και δεν μιλάμε για την μια μέρα που είχε περιθώριο η ομάδα να τον αλλάξει, αλλά για ένα ολόκληρο δίμηνο. Ο παίκτης είχε δώσει δείγματα γραφής και ήταν ξεκάθαρο πως όσο και αν βελτιωνόταν δεν θα έδινε τα στοιχεία που έλειπαν από μια ομάδα που έχει υψηλούς στόχους. Ο Κόλινς εδώ που τα λέμε μάλλον είναι ο κερδισμένος της υπόθεσης σε αυτό το τοπίο της ομίχλης. Τίμιος και φιλότιμος παίκτης για τα λεφτά που παίρνει και πιθανότατα να βρει ένα καλό συμβόλαιο κάπου αλλά η τιμιότητα δεν φτάνει για τους στόχους που θέτεις.
Κατά δεύτερον ο προπονητής του Ολυμπιακού οφείλει να δώσει εξηγήσεις για την εικόνα των δυο τελευταίων αγώνων, πως η ομάδα δεν είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά, πως κατάφερε να δεχθεί σε δυο ημίχρονα 43 και 51 πόντους από μια ομάδα που είχε μια από τις χειρότερες επιθέσεις στην Ευρωλίγκα, πως δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτό το «στοιχειωμένο pnr» και πως με απλά λόγια η άμυνα τις ομάδας είχε περισσότερες τρύπες και από κεφαλογραβιέρα. Αντί ο Ολυμπιακός να μπει με το «μαχαίρι στα δόντια» μπήκε σαν υπνωτισμένος και αν στο πρώτο παιχνίδι ξύπνησε έστω και αργά, στο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ ήταν σαν να μην πήγε καν. Άτολμοι, άνευροι και υποτονικοί αρκετοί παίκτες που δεν παρουσιάστηκαν καν στο παρκέ, ε σε αυτό δεν μπορεί να μην έχει ευθύνη ένας προπονητής για την εικόνα των παικτών του και πολλές φορές μπορεί και ο ίδιος να την δημιουργείς όταν λες ακόμα και σωστά πράγματα, σε λάθος χρόνο...
Οι παίκτες φυσικά μοιράζονται μερίδιο από την ευθύνη.
Κατ’ αρχήν ο Σπανούλης που παρουσιάζεται ολοένα και χειρότερος και κατώτερος των προσδοκιών απέναντι στην πρώην ομάδα του. Δεν του έφταναν οι γιούχες των άλλων, τελευταία με την απόδοση του στα ντέρμπι έχει δώσει δικαιώματα να τις ακούει και από τις δυο πλευρές...
Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία του και ότι έχει κερδίσει, το έχει κάνει με κόπο, με προσπάθεια δίχως να πουλά φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Είναι ίσως άδικο για έναν παίκτη που ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού σε 2 Final Four που έφεραν και ισάριθμα Ευρωπαϊκά, αλλά δεν μπορείς να βάλεις στην άκρη ότι εντός των συνόρων με τον συγκεκριμένο αντίπαλο δεν προσφέρει τα αναμενόμενα, άλλωστε και ο ίδιος το αναγνώρισε με τις πρόσφατες του δηλώσεις. Αλλά και εκεί ακόμα δεν έχει την απόλυτη ευθύνη, ας αναρωτηθούν στον Ολυμπιακό αν οι ξένοι-κυρίως- που τον πλαισιώνουν είναι για το επίπεδο της ομάδας. Ο Σίμονς είναι μια του ύψους, μια του βάθους, ο Ντάνστον παλεύει μόνος του όπως μόνος του πέρυσι μόνος του ήταν και ο Χάινς, ο Πέτγουεϊ και αυτός ασταθής με σοβαρά θέματα στην άμυνα, ο Λοτζέσκι τελευταία άρχισε να παρουσιάζει στα δύσκολα την αξία του, ο Κόλινς προσπαθεί αλλά αυτό δεν φτάνει, ενώ και οι Σλούκας – Μάντζαρης δεν κατάφεραν να δώσουν αυτό που μπορούν βάση του ταλέντου και της ποιότητας τους.
Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, οι παίκτες θα κάνουν την αυτοκριτική τους και σαν επαγγελματίες θα φροντίσουν να είναι καλύτεροι. Σημασία πλέον έχει ποια θα είναι η επόμενη μέρα στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να καθίσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν, να κάνουν έναν απολογισμό στο τι έφταιξε, τι πρέπει να γίνει, ποιοι μπορούν, ποιοι θέλουν και ποιοι διαθέτουν το ειδικό βάρος αυτής της φανέλας για να συνεχίσουν. Να βάλουν όμως άπαντες όλες τις παραμέτρους κάτω, να εξετάσουν και τα αγωνιστικά και τα εξωαγωνιστικά, να εξετάσουν τα λάθη, τις λεπτομέρειες και να ζητήσουν ευθύνες. Ο καθένας από το πόστο του, δεν χρειάζονται απολογίες και αφορισμοί, αλλά ψυχρή λογική και ξεκάθαρο σχέδιο.
Μα πάνω απ’ όλα θα πρέπει να υπάρχει και μια ειλικρίνεια απέναντι στον κόσμο, που φέτος στάθηκε και στήριξε την ομάδα και την τίμησε με την παρουσία του στους περισσότερους αγώνες στην Ευρωλίγκα. Ούτε χρειάζεται να σηκωθεί εν βρασμό ψυχής η πέτρα του αναθέματος, σε μια ατμόσφαιρα πίκρας και απογοήτευσης και να γκρεμιστεί ότι με τόσο κόπο χτίστηκε τρια χρόνια τώρα. Αυτό είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.
Μην φοβάστε, μπορεί η συζήτηση αυτή πάνω σε έναν ωμό ρεαλισμό να έχει εντάσεις, αλλά δεν πρόκειται να εξελιχθεί σε έναν «κόκκινο γάμο» αλλά Μάρτιν...
Ο Ολυμπιακός έχει μια βάση παικτών την οποία μπορεί να την πλαισιώσει με ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ προσθήκες. Έστω και αν αυτές είναι 1-2, δεν χρειάζονται ίσως και παραπάνω. Δεν γίνεται να στηρίζεις μια χρονιά μόνο σε στοιχήματα, χρειάζονται και αυτά, αλλά όχι μόνο αυτά. Χρειάζονται και κάποιες σταθερές που θα τα υποστηρίξουν.
Ταλέντο υπάρχει, ποιοτικός Ελληνικός κορμός υπάρχει, προσωπικότητες υπάρχουν , λεφτά έχει αποδειχθεί ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ όπως και βάση για μια πραγματικά καλή ομάδα αρκεί να γίνουν οι σωστές επιλογές. Και δεν μιλάμε για οικονομικές υπερβάσεις, με το ίδιο μπάτζετ πάνω κάτω, άλλωστε η διοίκηση είναι ξεκάθαρη σε ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο δεν αλλάζει.
Μιλάμε όμως για σωστές επιλογές με βάση αγωνιστικά κριτήρια, για παίκτες που είναι αντάξιοι μιας ομάδας που βάζει υψηλούς στόχους και θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει μάθει να ζει με το ένστικτο της επιβίωσης και αυτό σημαίνει ότι επιτρέπεται να πέσει, αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθεί. Κάθε αποτυχία όσο δυσάρεστη και να είναι, αποτελεί ευκαιρία για να ξεκινήσει κάτι καλύτερο, δίνει τροφή για σκέψη και περισυλλογή, για αναθεώρηση των λανθασμένων αποφάσεων και η παραδοχή αυτών είναι ταυτόχρονα και η αρχή για να δημιουργηθεί κάτι πιο ισχυρό. Συνεπώς θα πρέπει να γίνει η ορθή ανάγνωση των σφαλμάτων απ’ όλες τις πλευρές και να βρεθούν οι απαντήσεις μέσα από αυτογνωσία, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα.
RedArmy7
0 comments:
Post a Comment