Το κίνημα

Άργησα να γράψω κάτι για χτες επειδή το μόνο που είχα να πω ήταν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μας επέτρεψαν να ζήσουμε αυτή τη χαρά φέτος. Ο,τιδήποτε παραπάνω μάλλον δε θα είχε νόημα. Οι πράξεις των συντελεστών της φετινής επιτυχίας μάλλον θα ευτελίζονταν από την ανάλυση ή την κατάθεση ψυχής οποιουδήποτε τρίτου. Σημασία έχει αυτό που νιώσαμε όλοι μας και γι'αυτό ένα ευχαριστώ αρκεί.

Ο Ολυμπιακός, όμως, δεν μπορεί να μένει σε μια χρονιά, σε μια νίκη, σε έναν τίτλο, όσο μαγικό κι αν φαίνεται το ταξίδι που οδήγησε σε αυτές τις στιγμές. Ο Ολυμπιακός είναι επιτυχημένος μόνο όταν κερδίζει τίτλους. Αυτή είναι η υποχρέωση όσων φοράνε τα χρώματα του. Φέτος όμως, η ομάδα μπάσκετ (όπως και η ομάδα βολέι πέρσι ή ένα σωρό άλλες ομάδες του συλλόγου όλα αυτά τα χρόνια) μας δίδαξε ότι σημασία έχει και ο τρόπος με τον οποίο ο Ολυμπιακός κυνηγάει αυτό το στόχο. Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο τελευταίων πρωταθλημάτων σε Ευρώπη και Ελλάδα, η ομάδα θα μπορούσε να είχε κατακτήσει και άλλους τίτλους. Κάποιοι από αυτούς έγιναν αντικείμενο κλοπής. Κάποιοι άλλοι χάθηκαν μέσα από τα χέρια της. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτοί οι τίτλοι μάλλον δε θα επέτρεπαν στον Ολυμπιακό να επιστρέψει μόνιμα εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται. Τα θεμέλια ήταν σαθρά. Νεοπλουτισμός (στην εξέδρα, στις μεταγραφές, στη συμπεριφορά ορισμένων παικτών), μηδενικό δέσιμο με τον κόσμο, απουσία προγραμματισμού και μεθοδικής δουλειάς.

Γι'αυτό και η φετινή χρονιά είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Οι τίτλοι ήρθαν με το σωστό τρόπο, επομένως μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία για να χτιστεί μια πραγματικά Ολυμπιακή ομάδα. Όχι μόνο επειδή οι φετινοί πρωταθλητές αποτελούν τη νεότερη από τις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Ούτε επειδή πολλοί από τους βασικούς τους αντιπάλους (εντός κι εκτός συνόρων) εισέρχονται σε διαδικασία ανοικοδόμησης. Ο Ολυμπιακός και όσοι τον αποτελούν - διοίκηση, προπονητές, παίκτες, κόσμος - είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν (και όχι απλά να υποψιαστούν) τι ακριβώς έλειπε τα προηγούμενα χρόνια. Η χημεία μιας ομάδας μετράει. Η σκληρή δουλειά είναι πιο σημαντική από τις μεταγραφές. Η θέληση και η νοοτροπία καλύπτουν και με το παραπάνω το όποιο έλλειμμα σε ταλέντο, αθλητικά προσόντα, ύψος, παραστάσεις κτλ. Το ζητούμενο πλέον είναι αυτή η γνώση να μετουσιωθεί σε αρχές που θα καθοδηγούν σε βάθος χρόνου το τμήμα μπάσκετ, έτσι ώστε να εκφράζει την ουσία του Ολυμπιακού. Και στη χτεσινή του συνέντευξη τύπου, ο Ίβκοβιτς είπε τη λέξη κλειδί για το μέλλον: κίνημα.

'Πιστεύω ότι μαζί με τον κόσμο κάναμε μια καινούρια αρχή, ένα καινούριο κίνημα στην Ευρώπη'.

Συνήθως αυτή η λέξη παραπέμπει σε μαζική συμμετοχή. Επομένως δύσκολα συμβιβάζεται με την εικόνα του ΣΕΦ ως τον Μάρτιο. Αυτό δε το λέω για να αρχίσουμε να μετράμε Ολυμπιακοφροσύνες. Η εσωστρέφεια δεν ταιριάζει σε αυτή την ομάδα και σε αυτό τον κόσμο. Απλά καμιά φορά τα κινήματα (ειδικά όσα είναι υγιή) γεννιούνται μέσα από την πίστη, την ενέργεια και την εργατικότητα λίγων ανθρώπων. Οι υπόλοιποι απλά παρασέρνονται από τη δική τους ορμή. Και συμμετέχουν ανιδιοτελώς και δημιουργικά, απλά και μόνο επειδή αυτό που συμβαίνει τους εκφράζει.

Επομένως η μέθοδος που πρέπει να εφαρμοστεί για το μέλλον είναι απλή και δε χρειάζεται να περιλαμβάνει σπατάλες ή εξωτικούς παιχταράδες. Η διοίκηση πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια αναδιοργάνωσης που ξεκίνησε φέτος. Ένας δεύτερος Σκινδήλιας με αποκλειστική αρμοδιότητα σε αγωνιστικά θέματα θα ήταν ευχής έργον. Αλλά ακόμα και αν δε βρεθεί τέτοιο πρόσωπο, οι Αγγελόπουλοι (χωρίς τους οποίους τίποτε από όλα αυτά δε θα ήταν δυνατό) οφείλουν να βελτιώσουν τον μεταγραφικό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα, να ασχοληθούν πιο ζεστά με τις ακαδημίες και να φροντίσουν ώστε όσοι ζούσαν παρασιτικά εις βάρος της ομάδας να μην μπορούν να την πειράξουν πια. Οι παίκτες και ο προπονητής πρέπει να συνεχίσουν τη δουλειά στο ίδιο επίπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερα προπονημένη και η πιο δεμένη ομάδα στην Ευρώπη - αφού συνέβη φέτος, πρέπει να συμβεί και του χρόνου.

Ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να έχει απαιτήσεις. Μεγάλες απαιτήσεις. Και να κρίνει αυστηρά. Αλλά δεν πρέπει να απαξιώνει. Πρέπει πρώτα να ρωτάει πώς μπορεί να βελτιωθεί ο Χ παίκτης που δεν ανταποκρίνεται και στη συνέχεια να ψάχνει τον αντικαταστάτη του - άλλωστε οι 121 παίκτες που ήρθαν τα προηγούμενα 12 χρόνια δείχνουν ότι η εύκολη λύση δεν είναι πάντα η σωστή λύση. Θα πρέπει να κοιτάει πρώτα πώς φέρεται ένας παίκτης στον πάγκο, όταν δεν παίζει, και στη συνέχεια να ασχολείται με όσα κάνει στο παρκέ. Και πάνω απ'όλα θα πρέπει να συμμετέχει. Όπως μπορεί ο καθένας αυτή την εποχή. Αλλά πάντα με πάθος και αγάπη. Η ομάδα έκανε το πρώτο βήμα. Τώρα είναι η σειρά μας.

Το κίνημα είναι ήδη εδώ. Η Ευρώπη έχει στρέψει το βλέμμα της πάνω του. Με μεγαλύτερη προσμονή σε σχέση με τις εποχές των υπερβολών και του εντυπωσιασμού. Στο χέρι μας είναι να το κρατήσουμε ζωντανό για πάντα.
rod higgins