Η εκκίνηση

 Την τελευταία φορά που τα είχαμε πει, το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι πλέον η ομάδα δεν αλλάζει από πλευράς συστημάτων, αρχών, τρόπου παιχνιδιού. Επομένως αυτό που μετράει ως το τέλος της χρονιάς είναι η διαχείριση των κρίσιμων παιχνιδιών από τον προπονητή και τους παίκτες.

Χτες στη Σιένα ο Ολυμπιακός πήρε σχετικά καλό βαθμό σε αυτό το κομμάτι. Αντιμετώπισε αρκετές αναποδιές πριν και κατά τη διάρκεια του ματς: τραυματισμός Πριντ, ασυνήθιστη αστοχία σε ελεύθερα σουτ, φόρτωμα του Σπανούλη με φάουλ. Αντέδρασε, όμως, όχι μόνο με τον κλασικό χαρακτήρα που συνοδεύει την ομάδα απο την αρχή της χρονιάς, αλλά και με σαφείς τακτικούς προσανατολισμούς. Η μετατόπιση του ανεξάντλητου Παπανικολάου στη θέση 4 από τον Μπαρτζώκα καθόρισε την αμυντική φυσιογνωμία του Ολυμπιακού στο 4ο δεκάλεπτο: ταχύτερες περιστροφές (και επιστροφές), καλύτερες αντιδράσεις στα ριμπάουντ και μεγαλύτερη πίεση στο μισό γήπεδο, όπου κάθε πάσα, κάθε διείσδυση των Ιταλών έγινε υπερβολικά δύσκολη υπόθεση. ‘Ετσι περιορίστηκαν και τα αμαρκάριστα τρίποντα - εδώ βοήθησαν και τα πέντε φάουλ του Κανγκούρ - με αποτέλεσμα η τρίτη καλύτερη επίθεση στην Ευρωλίγκα να μείνει στους 13 μόλις πόντους στην τελευταία περίοδο.

Τα υπόλοιπα τα έχουμε ξαναδεί: βάθος (ο Άντιτς τράβηξε το κάρο στην περιφέρεια, ο Λο βίδωσε τον Μπράουν, ο Σερμαντίνι έδωσε λύσεις παρά κάποια βιαστικά τελειώματα στη ρακέτα), εμπειρία (μια ακόμα μέρα στη δουλειά για τους Παπ και Σλούκα) και ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΥΛΑ (Σερ Χάινς, ευχαριστούμε). Παράλληλα όμως προέκυψαν και κάποια ερωτηματικά: πόσο μπορεί να περιμένει η ομάδα τον Πέρκινς; Το καλό αμυντικό ξεκίνημα των πρωταθλητών είχε ως αφετηρία τη σωστή προσωπική άμυνα πάνω στους χειριστές των Ιταλών. Η αντικατάσταση του Λο από το πλέον πρόσφατο απόκτημα της ομάδας στέρησε αυτό το πλεονέκτημα, χωρίς παράλληλα να αποκομιστεί κάποιο κέρδος στην επίθεση.

Με δεδομένο ότι υπάρχουν δύο γκαρντ που μπορούν να βοηθήσουν (Γκέτσε στο σουτ, Κατσίβελης στην άμυνα) σε ματς όπου τα λάθη απαγορεύονται, ο Μπαρτζώκας πρέπει να αποφασίσει άμεσα. Επίσης τόσο η αντιμετώπιση των περιφερειακών σουτ, όσο και η διαχείριση ειδικών καταστάσεων στο τέλος θέλουν πολύ δουλειά ακόμα.Παρά το μέταλλο που έχει δείξει, η ομάδα δε βγάζει αυτοματισμούς στα τελευταία λεπτά, ενώ οι παίκτες της αδύνατης πλευράς κλίνουν υπερβολικά προς τη ρακέτα.

Όλα αυτά τα ερωτηματικά, όμως, έχουν απαντήσεις. Και η ομάδα μπορεί να τις βρει. Για μια ακόμα φορά ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει ένα ματς και το έκανε. Μένουν άλλα τρία προκειμένου να διεκδικήσει την επιστροφή του στο φάιναλ φορ με πλεονέκτημα έδρας. Άσχετα από τα προβλήματα και τις γκρίνιες, πλέον αρχίζουν τα ωραία ζόρια. Ας στηρίξουμε όλοι τους ζόρικους όσο μπορούμε.

ΥΓ: το τρελό κάψιμο στη δουλειά και ένα γενικότερο μούδιασμα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί ό,τι χτίστηκε με αίμα πέρσι (και ξεκαθαρίζω ότι αυτός ο κίνδυνος οφείλεται καταρχήν στη διοίκηση και όχι στον προπονητή) μου χάλασαν τη διάθεση να γράφω για την ομάδα. Συζητώντας, όμως, σήμερα με δυο-τρεις ομοιοπαθείς - ξέρουν ποιοι είναι - συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτή η ομάδα είμαστε εμείς. Και πρέπει να τη στηρίξουμε όσο μπορούμε.

Rod Higgins