Έτσι, οι αδυναμίες κοντά στο καλάθι μεταφράστηκαν σε ένα υψηλό συμβόλαιο για τον καταστροφικό Μίρζα Μπέγκιτς “επειδή παίζει με πλάτη στο καλάθι”. Ο μυθικός Έισι Λο ανανέωσε με ακόμα περισσότερα χρήματα “επειδή στους τελικούς υπήρξε πρόβλημα στη δημιουργία εξαιτίας της απουσίας του” - η ροπή του σε τραυματισμούς και ορισμένα παράπονα της διοίκησης ξεχάστηκαν εύκολα, για να τα θυμηθούμε με το χειρότερο δυνατό τρόπο λίγους μήνες αργότερα. Και τα όποια αμυντικά προβλήματα αντιμετωπίστηκαν με την ενίσχυση των αθλητικών προσόντων στη γραμμή των ψηλών “επειδή πρέπει να κυριαρχούμε στον αέρα”.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Η άμυνα δεν βελτιώθηκε, τα σημεία αναφοράς στην επίθεση παρέμειναν αμετάβλητα. Οι πληροφορίες για τον φετινό σχεδιασμό παρείχαν αρκετές ενδείξεις ότι το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Τα επιθετικά προβλήματα κατά τη διάρκεια των τελικών φάνηκαν να είναι το βασικό κριτήριο για τις κινήσεις της ομάδας. Έτσι τουλάχιστον εξηγείται το ενδιαφέρον για τον Ντιλέινι και οι διαρροές για “πέντε γκαρντ πρώτης γραμμής, ώστε να αποφορτιστεί ο Σπανούλης”. Η συγκεκριμένη λογική ήταν λανθασμένη. Όχι μόνο γιατί δεν υπήρχε πρόνοια για την αμυντική και οργανωτική συνύπαρξη του Χ Ντιλέινι με τον αρχηγό. Αλλά και επειδή ένα δείγμα πέντε αγώνων και μάλιστα υπό ιδιαίτερες συνθήκες, έμοιαζε πιο σημαντικό από την εικόνα της ομάδας όλη τη χρονιά.
Ο Ολυμπιακός πέρσι δεν είχε κανένα επιθετικό πρόβλημα. Σε σχέση με το 2012-13 βελτίωσε την παραγωγικότητα του. Επίσης έμαθε να ζει χωρίς τον Σπανούλη. Στη δεύτερη χρονιά του back to back, η διαφορά του Ολυμπιακού στην επίθεση με τον αρχηγό στο παρκέ και στον πάγκο ήταν η διαφορά της Μπαρτσελόνα από την Τσεντεβίτα (βάσει πόντων ανά κατοχή). Πέρσι, η παραγωγικότητα της ομάδας παρέμενε σε υψηλά επίπεδα ακόμα και όταν ο Σπανούλης έπαιρνε ανάσες. Αυτό πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον Μπαρτζώκα. Η συνοχή του Ολυμπιακού στο επιθετικό κομμάτι ήταν εξαιρετική, με τις αποστάσεις στην περιφέρεια να δημιουργούν προϋποθέσεις για πολλά ελεύθερα σουτ και τον Ντάνστον να τελειώνει σωστά φάσεις μέσα στη ρακέτα. Η απώλεια του Λο και τα προβλήματα τραυματισμών του Πρίντεζη επιβεβαιώνουν ότι τα θεμέλια της επιθετικής λειτουργίας πέρσι ήταν γερά.
Η προσθήκη του Χάντερ αντί του Σέντρικ "Σκατασταχέριατου" Σίμονς και του Μίρζα "Ωσπουνασηκώσειτοεναποδιεχειβρωμισειτοαλλο" Μπέγκιτς αναμένεται να βελτιώσει ακόμα περισσότερο την εκτέλεση των πικ εν ρολ. Η ικανότητα του Λαφσγιέτ από μέση απόσταση θα δώσει μια ακόμα διάσταση στην επίθεση του Ολυμπιακού. Σε κάθε περίπτωση, τα προβλήματα απέναντι στην άμυνα του Πεδουλάκη (η οποία δεν υπάρχει πια) χρειάζονται τακτικές προσαρμογές από παίκτες και προπονητή. Οι αλλαγές στο ρόστερ για να δοθεί λύση μόνο σε αυτό το πρόβλημα ενδέχεται να ανοίξουν περισσότερες τρύπες απ’όσες θα κλείσουν. Από αυτή την άποψη, η προσθήκη του Ντάρντεν ήταν μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση. Με βάση την περσινή επιθετική φιλοσοφία του Ολυμπιακού, ο Αμερικανός μπορεί να αποδειχτεί μια πολύτιμη προσθήκη στην αδύνατη πλευρά.
Τα δύο τελευταία χρόνια, ο Ντάρντεν σουτάρει με εξαιρετικά ποσοστά από τα 6,75. Η ευστοχία του αναγκάζει τους αντιπάλους να ρισκάρουν ανοιχτούς διαδρόμους προς το καλάθι στην προσπάθεια τους να αποτρέψουν ελεύθερα σουτ από την αδύνατη πλευρά. Ο πρώην παίκτης της Ρεάλ είναι αρκετά εκρηκτικός και αλτικός προκειμένου να αξιοποιήσει αυτούς τους χώρους. Επίσης, έχει την εμπειρία και την τακτική ωριμότητα ώστε να βρει με την έξτρα πάσα τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του. Και αν χρειαστεί να αναλάβει περισσότερο κεντρικό ρόλο, έχει τον τρόπο να συνεισφέρει:
Στη Ρεάλ ο Ντάρντεν έμαθε να ζει στην αδύνατη πλευρά. Στη Ζαλγκίρις, όμως, έβαζε περισσότερους πόντους ανά λεπτό συμμετοχής από τον Περπέρογλου και μάλιστα χωρίς να εξαρτάται υπέρμετρα από ασίστ των συμπαικτών του. Διαθέτει μια καλή σταυρωτή ντρίμπλα που του επιτρέπει να φτάνει μέχρι το καλάθι, ξέρει να ποστάρει κοντύτερους αντιπάλους και είναι αξιόπιστος σουτέρ από μέση απόσταση. Από την άλλη δεν πασάρει καλά εν κινήσει, ενώ αν δεν πάρει το διάδρομο από το πρώτο βήμα, δεν έχει την τεχνική ώστε να αλλάξει κατεύθυνση. Επίσης, όταν ποστάρει, συχνά επιτρέπει στον προσωπικό του αντίπαλο να βγει από μπροστά για να αρνηθεί την πάσα. Και βέβαια δεν παίζει πικ εν ρολ. Παρόλα αυτά, με δεδομένο ότι οι ανάγκες του Ολυμπιακού για έξτρα δημιουργία δεν είναι όσο δραματικές παρουσιάζονται, ο Ντάρντεν μπορεί να τιμωρήσει τις άμυνες που θα ασχολούνται υπερβολικά με τον Σπανούλη. Αντίθετα, υπάρχει άμεση ανάγκη αμυντικής βελτίωσης. Όπως τα εύσημα για την επίθεση πήγαν στον Μπαρτζώκα, έτσι και οι ευθύνες για την αμυντική δυσλειτουργία (ακόμα και στους τελικούς, απέναντι σε μια κακή επίθεση για το επίπεδο της Ευρωλίγκας) βαραίνει τον κόουτς του Ολυμπιακού. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Ντάρνεν μπορεί να βοηθήσει πολύ. Όχι μόνο συνιστά αναβάθμιση για τις βοήθειες από την αδύνατη πλευρά σε σχέση με τους Λοτζέσκι και Περπέρογλου, αλλά προσθέτει έναν ακόμα αμυντικό επιπέδου πάνω στην μπάλα.
Αν θέλαμε υποχρεωτικά να βρούμε αδυναμίες, αυτές εντοπίζονται στο γεγονός ότι κάποιες φορές χάνει τον παίκτη του όταν δίνει βοήθειες από την αδύνατη πλευρά, ενώ στα πικ εν ρολ δεν ακολουθεί την κίνηση του σκρίνερ με αποτέλεσμα ο τελευταίος να βρίσκει διάδρομο προς τον καλάθι. Τέλος, όταν τον ποστάρει ψηλότερος αντίπαλος, συχνά επιτρέπει να περάσουν πάσες πάνω από το κεφάλι του. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη αλτικότητας όσο η έλλειψη timing. Όλα αυτά βέβαια δεν αναιρούν τη γενική εικόνα: εξαιρετικά πλάγια βήματα ακόμα και απέναντι σε γκαρντ επιπέδου Σπανούλη. Εξαιρετικές επιστροφές στην άμυνα που του επιτρέπουν να σταματάει την μπάλα στον αιφνιδιασμό χωρίς φάουλ. Σημαντικές βοήθειες στα ριμπάουντ. Χέρια - μαγνήτες (ένα στοιχείο που μοιράζεται με Λαφαγιέτ και Ντάνστον). Και βέβαια δύναμη - δείτε τα ζόρια του Περπέρογλου τις περισσότερες φορές που επιχείρησε να τον ποστάρει. Με άλλα λόγια ο Ντάνστον θα κλείσει τρύπες χωρίς να ανοίξει καινούριες. Η δημιουργία είναι βασικά θέμα Σπανούλη και Πρίντεζη και αυτό δεν είναι κακό. Η κυκλοφορία της μπάλας του Ολυμπιακού επί Μπαρτζώκα είναι αρκετά καλή ώστε να μην χρειάζονται πολλές ατομικές ενέργειες. Αν χρειαστούν τέτοιες, ο Ντάρντεν μπορεί να τις προσφέρει μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Αν η αμυντική βελτίωση είναι η αναμενόμενη, αυτή η ανάγκη δε θα είναι τόσο μεγάλη γιατί η ομαδά θα τρέχει πολύ. Κοινώς, ο Ντάρντεν είναι το είδος του παίκτη που διακρίνεται σε ομάδες οι οποίες είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μονάδων τους. Και αυτές οι ομάδες συνήθως κερδίζουν.
Rod Higgins
0 comments:
Post a Comment