Πριν από δυο-τρία χρόνια, ο Νεμάνια Μπιέλιτσα, τότε στην Λαμποράλ, μουρμούραγε ότι δεν του άρεσε το 4 και ήθελε να παίζει στο 3 ώστε να χειρίζεται την μπάλα - θυμίζω ότι στο ξεκίνημα του στον Ερυθρό Αστέρα έπαιζε ουσιαστικά άσος, προκαλώντας σουρεαλιστικά σκηνικά όπως πχ ο Βουγιόσεβιτς με την Παρτιζάν να βάζει τον Μακάλεμπ, 30 πόντους κοντύτερο, να τον μαρκάρει.
Το ερώτημα βέβαια είναι τι παραπάνω θα έκανε σαν χειριστής στο 3 σε σχέση με όσα έκανε παρακάτω στο 4:
Η απάντηση είναι τίποτα. Γι'αυτό παίζει 4αρι παντού - και στη Λαμποράλ και στη Φενέρ και στο ΝΒΑ και στη Σερβία, χωρίς να χάνει τίποτα σε επίπεδο δημιουργίας. Ούτε αυτός ούτε οι ομάδες του.
Από τη στιγμή που όλοι παίζουν πικ εν ρολ το 3 και το 4 ή το 2 και το 1 δεν έχουν σημασία. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες παικτών. Αυτοί που δίνουν σκριν και ρολάρουν, αυτοί που παίρνουν το σκριν και δημιουργούν και αυτοί που περιμένουν μακριά από την μπάλα.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, όπως και ο Μπιέλιτσα, ανήκουν στην τελευταία κατηγορία. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να σκρινάρει (μια χαρά ντούκι είναι). Ούτε ότι δεν μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να φτιάξει φάσεις για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του (πειστήρια εδώ). Απλά, η συνολική λειτουργία της ομάδας στην επίθεση θα είναι καλύτερη αν το αρχικό πικ εν ρολ στήνεται με έναν κοντύτερο, πιο εκρηκτικό και πολύτεκνο χειρίστη, ο οποίος θα έβαζε την άμυνα σε διαδικασία περιστροφών.
Γιατί ο Παπαπέτρου πρέπει να περιμένει; Γιατί οι καλές άμυνες δύσκολα θα νικηθούν πολλές φορές από την άμεση συνεργασία ψηλού - κοντού στο πικ εν ρολ. Όταν τα ματς ζορίσουν και οι αντίπαλοι είναι πιο διαβασμένοι, ο χειριστής θα υποχρέωνεται όλο και πιο πολύ να ψάχνει πάσες μακριά από τις αμυντικές περιστροφές στην μπάλα. Εκεί κατά κανόνα βρίσκεται ένα τεσσάρι και ένας περιφερειακός.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τόσο το τεσσάρι όσο και ο περιφερειακός μπορούν να κάνουν τις ίδιες δουλειές σε τέτοιες κατάστασεις: να σουτάρουν άμεσα, να προσποιηθούν ότι θα σουτάρουν ώστε να διεισδύσουν ή να στήσουν ένα δεύτερο πικ εν ρολ - εκτός του Μπιέλιτσα, τέτοια κόλπα έκανε και ο Κριάπα στα ντουζένια του.
Κοινώς, η θέση του Παπαπέτρου έχει σημασία μόνο στην άμυνα. Κι εκεί μοιάζει πιο άνετος όταν πρέπει να κοντραριστεί μέσα στη ρακέτα (είπαμε, ντούκι), ή να καλύψει τις μικρότερες αποστάσεις στις περιστροφές που πρέπει να εκτελέσουν τα τεσσάρια στον Ολυμπιακό. Από την άλλη, θυμηθείτε τα ζόρια που τράβηξε απέναντι στον Τζεντίλε (ΟΚ, ακραίο παράδειγμα) ως τριάρι.
Η απόψη που θέλει τον Παπαπέτρου να μεγιστοποιεί το ταλέντο του ως τριάρι είναι λίγο νοσταλγική. Παραπέμπει στην εποχή που ο Τόμιτς πάσαρε στον Ζάρκο και όλοι έκαναν στην άκρη. Αυτό το μπάσκετ δεν υπάρχει πια. Ο ρόλος είναι σημαντικότερος από τη θέση. Ένα τεσσάρι μπορεί να είναι πολύ πιο δημιουργικό από ένα τριάρι, σε βαθμό που η διάκριση μεταξύ τους να μην έχει σημασία.
Η μόνη διάκριση που θα είχε σημασία είναι αυτή μεταξύ πρωτεύοντος δημιουργού και παίκτη αδύνατης πλευράς. Ο Παπαπέτρου, παρά την τεχνική πληρότητα, μπορεί να αξιοποιηθεί ως πρώτη επιλογή κυρίως όταν ποστάρει ή απομονώνεται - και αυτό μπορεί να το κάνει είτε παίζει στο 3 είτε στο 4, γιατί εκτός από ντούκι είναι ικανότατος στο παιχνίδι με πρόσωπο απέναντι σε ποιο αργούς αντιπάλους. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει για πεντάρι και η ενσωμάτωση δύο παικτών μέσα στη χρονιά ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση (ακόμα και για τον Ντούντα), απλά διευκολύνει την κατάληξη της όλης συζήτησης.
Rod Higgins
0 comments:
Post a Comment