Από το τρίγωνο έως το κέρατο: θεωρητικές αναζητήσεις για την επίθεση του Ολυμπιακού

Το ξεκίνημα του Ολυμπιακού στην επίθεση εναντίον της Μιλάνο ήταν πολύ άσχημο. Απέναντι σε μια από τις χειρότερες άμυνες της Ευρωλίγκα, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου αστόχησαν στα πέντε τρίποντα που επιχείρησαν στο πρώτο δεκάλεπτο και δεν μπόρεσαν να βγάλουν τα σπασμένα στη ρακέτα ή τη γραμμή των βολών. Ίσως αυτές οι δυσκολίες να ήταν θέμα σχήματος. Άλλωστε η αρχική πεντάδα, με Μάντζαρη, Σπανούλη, Ντάρντεν, Πέτγουεϊ και Ντάνστον, είχε ανάλογα προβλήματα και εναντίον του Άρη λίγες μέρες αργότερα. Επειδή, όμως, ο Σφαιρόπουλος δύσκολα θα βρει αρκετή άμυνα και αρκετές ανάσες για σαράντα λεπτά αν αφαιρεί σχήματα από το rotation, ίσως πρέπει να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με τη διάταξη των παικτών:

Σε αυτό το στιγμιότυπο (όπου οι Κατσίβελης και Λοτζέσκι έχουν αντικαταστήσει Μάντζαρη και Ντάρντεν) απεικονίζεται ένας από τους βασικούς λόγους της δυστοκίας που εμφανίζει περιστασιακά ο Ολυμπιακός: οι σουτέρ βρίσκονται αποκομμένοι από τους δημιουργούς. Ο Πέτγουεϊ έχει τοποθετηθεί στην πλευρά της μπάλας. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή του Σφαιρόπουλου ώστε να τραβήξει τον δεύτερο ψηλό του αντίπαλου μακριά από τις αμυντικές περιστροφές προς τη ρακέτα, δίνοντας μεγαλύτερη ευχέρεια στον σκρίνερ να παίξει με πλάτη μετά το ρολάρισμα στο πικ εν ρολ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια το πράγμα μπλέκει γιατί το τεσσάρι της Μιλάνο (ο Μέλι) έχει βρεθεί πάνω στον Λοτζέσκι, αλλά η πρόθεση της ομάδας που επιτίθεται είναι σαφής.

Αν ο Σπανούλης έβγαινε από το σκριν, η πιο προφανής επιλογή θα ήταν η πάσα στον Κατσίβελη. Ακόμα κι αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν όποιο βρωμόχερο θα θέλατε να σας κάνουν δώρο οι πρόεδροι στο δεύτερο γύρο του τοπ 16, ο Χάκετ θα είχε αρκετό χρόνο στη διάθεση του προκειμένου να δώσει βοήθεα πάνω στην μπάλα και να επιστρέψει στον παίκτη του. Επομένως, το δεύτερο γκαρντ θα έπρεπε να δημιουργήσει απέναντι σε στημένη άμυνα, υπό πίεση χρόνου. Απεναντι σε σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες, είναι αναγκαίο η αρχική κίνηση του Σπανούλη να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες ανισορροπίες, ώστε οι υπόλοιποι να βρουν αρκετούς χώρους για διείσδυση ή ξεκάθαρες γωνίες για την τελική πάσα. Σε διαφορετική περίπτωση, το πικ εν ρολ ή το ποστάρισμα δίνει τη θέση του στο τσάμικο:

Ο μόνος που δε φταίει εδώ είναι ο Πέτγουεϊ. Ο Σφαιρόπουλος ψάχνει περισσότερο από τον Μπαρτζώκα το παιχνίδι με πλάτη, αλλά δε νομίζω να έχει τέτοιες φάσεις κατά νου. Η εκτέλεση του συστήματος είναι προβληματική. Ο Ντάνστον στήνει το σκριν σε γωνία που υποχρεώνει στον Σπανούλη να κινηθεί προς την πλάγια γραμμή, όχι το κέντρο του γηπέδου. Έτσι οι επιλογές για πάσα μειώνονται, ενώ ο Μέλι, που άλλαξε έξυπνα μαρκάρισμα με τον Σάμουελς ώστε ο τελευταίος να μην εκτεθεί στην άμυνα μακριά από το καλάθι, κερδίζει χρόνο για τη δυναμική έξοδο.

Ακόμα, όμως, κι αν η γωνία του σκριν ήταν σωστή, το πρόβλημα της θέσης του δεύτερου γκαρντ θα παρέμενε. Ο Μάντζαρης δεν είναι έτοιμος να σουτάρει, επιτρέποντας στον Χάκετ να συγκλίνει προς την μπάλα. Επομένως ο Τζεντίλε δεν έχει να αντιμετωπίσει δυσάρεστα διλήμματα ανάμεσα στη βοήθεια μέσα στη ρακέτα και στο ελεύθερο τρίποντο από τον παίκτη του στη γωνία.

Μια απάντηση σε αυτά τα θέματα είναι το παιχνίδι με πλάτη. Η επιστροφή του Πρίντεζη αυξάνει τις επιλογές του Σφαιρόπουλου, ωστόσο συχνά ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται στατικός και αργός όταν προσπαθεί να παίξει με αυτό τον τρόπο:

Ο Σλούκας σπαταλάει δέκα δεύτερα ντριμπλάροντας από τη στιγμή που θα περάσει τη σέντρα μέχρι την τελική του προσπάθεια. Η κατάληξη είναι κερδισμένο φάουλ, αλλά για επίθεση που ολοκληρώνεται χωρίς ούτε μία πάσα είναι πιο κοντά στη φιλοσοφία του Μάρκο Πόποβιτς παρά του Γκρεγκ Πόποβιτς. Γενικά ο Ολυμπιακός κατάφερε να βρει αρκετούς πόντους από ατομικές ενέργειες, αλλά είπαμε: υπάρχουν πολύ πιο σοβαρές ομάδες από τη Μιλάνο. Ο Σφαιρόπουλος προσπαθεί να βάλει περισσότερη κίνηση χωρίς την μπάλα πριν από την βασική επιλογή κάθε συστήματος, είτε αυτή είναι ποστάρισμα είτε πικ εν ρολ. Η βασική ιδέα φαίνεται να είναι η αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ ρακέτας και περιφέρειας, συχνά μέσω τριγωνικών σχηματισμών. Συχνά, όμως, το αποτέλεσμα είναι η διατάραξη της ισορροπίας ανάμεσα στα μπούτια των παικτών, τα οποία μπλέκονται:



Το πιο ανησυχητικό σε αυτή τη φάση είναι ότι ο Σπανούλης δεν αξιοποιείται ούτε ως δημιουργός, ούτε ως δόλωμα. Απλά περιφέρεται. Η κίνηση του Ντάρντεν μετατρέπεται από αντιπερισπασμό σε βασική επιλογή. Τα σκριν είναι προχειροστημένα. Ευτυχώς, οι λύσεις σε τέτοια προβλήματα είναι απλές και η ομάδα δείχνει να τις γνωρίζει:



Ο Λοτζέσκι αξιοποιεί τα σκριν από την μπάλα καλύτερα από τον Ντάρντεν όχι μόνο επειδή είναι πιο επικίνδυνος σουτέρ, αλλά και γιατί οι συμπαίκτες του έχουν πολύ πιο καθαρές ιδέες σε σχέση με την προηγούμενη φάση. Η εκτέλεση της επίθεσης είναι ταχύτερη. Τα σκριν πιο αντρικά - προσέξτε την κίνηση του Λαφαγιέτ που δημιουργεί περισσότερο χώρο στο Λοτζέσκι και στη συνέχεια ανοίγει προς τα έξω για να βρει ελεύθερο σουτ αν οι Ιταλοί μπλεχτούν στις περιστροφές τους. Και ο Ματ, παρότι δεν είναι παίκτης που θα φτιάξει φάσεις στο πικ εν ρολ, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ικανότητά του να αποφασίζει σωστά εν κινήσει. Ναι, η άμυνα της Μιλάνο είναι για τα πανηγύρια - η αντίδραση του Μαρσόν Μπρουκς στο κόψιμο του Σλούκα κάνει τον Τεόντοσιτς να μοιάζει με τον Τζαμόν Γκόρντον. Αλλά η επίθεση έχει καλύτερες αποστάσεις και πιο ξεκάθαρες επιλογές. Ανάλογες λύσεις υπάρχουν και στα πικ εν ρολ:



Όλα τα λεφτά εδώ είναι η κίνηση του Πέτγουεϊ. Ξεκινάει και πάλι από την πλευρά της μπάλας, αλλά αυτή τη φορά φτάνει στην κορυφή της ρακέτας. Εκεί δηλαδή όπου τοποθετείται το τεσσάρι στην HORNS επίθεση, με τους δύο ψηλούς να σχηματίζουν δυο κέρατα (τραγίσια) που μετατρέπονται σε σκριν για το χειριστή της μπάλας. Ο ψηλός που δε σκρινάρει μπορεί να βρει ελεύθερο τρίποντο αν ο αντίπαλος του δώσει βοήθεια προς τα μέσα ή να πασάρει σε δεύτερο χρόνο στον σκρίνερ όπως γίνεται εδώ. Ο Ολυμπιακός βρήκε σκορ κοντά στη ρακέτα όπως θέλει ο προπονητής του, αλλά το κλειδί για αυτή τη φάση βρίσκεται στην περιφέρεια.

Με άλλα λόγια, η στροφή προς το παιχνίδι με πλάτη πρέπει να γίνει με μέτρο. Ο Ολυμπιακός σκόραρε λιγότερο στο ζωγραφιστο εναντίον της Μιλάνο σε σχέση με το παιχνίδι στη Μάλαγα. Αλλά σκόραρε πολύ περισσότερο γιατί βρήκε καλά περιφερειακά σουτ. Και δεν βασίστηκε υπέρμετρα στη δημιουργία του Σπανούλη (όπως είχε συμβεί στην Ανδαλουσία) επειδή η περιφερειακή απειλή υποχρέωσε τον αντίπαλο να απλωθεί. Το ζήτουμενο είναι αυτά τα συμπεράσματα να καταγραφούν και να αξιοποιηθούν στη συνέχεια.

Rod Higgins